Jambo, mijn lieve familie en vrienden:)

Het is weer tijd voor de volgende blog en jullie gaan het niet geloven maar ik zit in het ZONNETJE te typen! De afgelopen weken zijn erg sombere weken geweest in Mombasa met veel regen en veel wolken. Het kleurtje dat ik in de eerste weken heb opgedaan was al snel weer weg en van bijna 'Mzungu-af' (Mzungu is witte mens), ging ik weer terug naar af naar een op en top Hollandse Mzungu.. Ik ga even van dit zonnetje gebruik maken om weer een béétje mijn oude kleurtje terug te krijgen. Best frustrerend overigens, kan ik jullie vertellen. Ik zit hier in Afrika en zie gewoon geen zon en lees op facebook allemaal verhalen over BBQ's, strand, ijsjes etc. etc. Haha, ik kan dus één ding uit de wereld helpen: voor een zonvakantie hoef je niet persee naar Afrika maar kun je ook gewoon in Nederland blijven;) Maar gelukkig zijn er hier in Kenia andere dingen die het zéker de moeite waard maken om langs te komen.
Een klein praktisch voorbeeldje: Ik eet hier elke dag vers fruit. En ja, dat kan in Holland natuurlijk ook, maar ik heb vergelijkingsmateriaal en ik kan jullie vol overtuiging vertellen: Alles is hier tien keer zo lekker! Alles is zoeter en sappiger. Ik koop elke lunch een meloen voor 100 shilling (dat is ongeveer 90 cent), waar ik dan heerlijk van kan genieten. En de ene keer is er een overvloed van mango's, dan weer van sinaasappels, dan weer van papaja's, ananassen etc. etc. en bananen zijn er altijd. Ik leef dus een vrij gezond leven hier. Het enige wat ik nog niet gezien heb zijn aardbeien maar ik heb net een kaartje van moeders gekregen (16-6-2014) waarop staat dat ze in de tuin volop groeien, dus misschien dat ik daar in Holland weer van kan genieten:). Ik had overigens verwacht dat ik hier wel het een en ander aan kilo's zou verliezen, maar tot noch toe is dat zeker nog niet het geval. De meeste van mijn vrienden en familie zullen wel weten dat ik niet de állermakkelijkste eter ben die er bestaat (en nee, ook niet de állermoeilijkste), maar het eten valt echt heel erg mee! Op mijn allereerste avond heb ik het denk ik het slechts getroffen. Toen at ik om half 10 's avonds chapati's met bruine bonen, en andere groentes. Dat viel wel zwaar zegmaar. Maar gelukkig heeft Ruth een keer vrijwillig gevraagd of er iets was wat ik écht niet lekker vind. Na een overweging of ik het wel zou zeggen heb ik eerlijk gezegd dat bruine bonen echt niet mijn favoriet zijn. Ik heb ze sindsdien nooit meer gekregen. Wat zo fijn is bij Ruth die eten klaarmaakt, is de veelzijdigheid. We eten van Ougali met Skumawiki ( een soort brood met een soort spinazie), tot chapati's met één of ander brouwseltje en van heerlijk friet met kippenpoten tot spaghetti (helaas wel altijd droge, zonder saus). Het is dus nooit saai. In de eerste weken, toen mijn maatje Josefine er nog was, had ik nog wel een beetje moeite met de eetgewoontes. We aten altijd pas laat en ik mocht nooit mijn eigen bord volscheppen , wat resulteerde in een enorm vol bord. Het was gewoon de kilimanjaro aan eten zegmaar. Gelukkig was toen lieve, behulpzame Josefine er waarbij ik, als Ruth naar de keuken liep, een deel van mijn eten op haar bord gooide (daar ben ik je nog steeds dankbaar voor hahaha;) ). Maarja, Josefine ging weg en de volle borden bleven komen. Maar weet je wat ik merk? Mijn maag is hier echt gegroeid. Dezelfde hoeveelheid die ik in het begin aangeboden kreeg, eet ik nu binnen 10 minuten op (nee, geen 3 kwartier meer, Josefine) en ik schep zelfs nog een tweede keer op. Het moet niet gekker worden. Ruth zelf is er van overtuigd dat ik een lintworm heb en ik begin het zelf ook bíjna te geloven haha. Ik heb hier in Kenia gewoon áltijd trek en zelfs als ik net gegeten heb, heb ik al weer zin in iets anders. Misschien komt het door de hitte of door het vele werken, maar afvallen zit er zeker niet in hier haha (dag 'aankom-dieet', hallo Kenia).
Ik zit nu alweer 2,5 maand in Kenia en alweer 6 weken op de Port Reitz school (PR-school). Wat een hoop avonturen maak je toch mee in zulke korte tijd zeg. Ik ben 's ochtends teacher van de special class. Dit houdt in dat ik les geef aan meervoudig gehandicapte kinderen die het lesniveau van de 'gezonde' kinderen niet bij kunnen houden. Het zijn echt super mooie kinders hoor!
Weet je wat zo leuk is aan het werk wat ik hier doe? Je kan het nooit verkeerd doen. Het zijn allemaal kinderen met een beperking en krijgen daarom niet veel aandacht van de teachers. 'De kinderen begrijpen het toch niet als we tegen ze praten', en daarom worden ze genegeerd. Triest om te zien, maar het maakt mijn werk wel extra mooi eigenlijk. Want hoe gaaf is het om te zien dat jij dingen wél voor elkaar kan krijgen met de kinderen en dit kan laten zien aan de lokale mensen. Ik weet dat dit klinkt als: 'moet je zien hoe goed ik in mijn werk ben, lokale mensjes', maar zo bedoel ik dit helemaal niet. Ik merk gewoon vooral op de PR-school dat er nog een heel groot taboe hangt op de handicap van de kinderen en dan is het zo mooi om te laten zien dat kinderen wél zelfstandig kunnen eten of drinken of wél kunnen verven (ook al is het met hun vingertopjes in de verf en dan vingerverven) en dat ze wél een bal kunnen gooien als ze in een rolstoel zitten (dat de benen niet werken betekent niet dat de armen niet werken). Ik werk samen met een teacher, Dorah. Het is een hele lieve vrouw maar ze is zo lui als de pest. Haar huis staat op het terrein van de school dus als alle kinderen aanwezig zijn, dan gaat ze weer terug naar huis omdat ze 'iets moet ophalen', maar je ziet haar uiteindelijk de hele dag niet meer terug. In het begin heb ik mij hier heel erg boos om gemaakt, zij wordt hier voor betaald en ik doe uiteindelijk al het werk. Voor mijzelf heb ik gezegd dat zodra mijn irritatie naar haar toe tussen het plezier van het werken komt te staan, dat ik er wat van moet zeggen. Helaas, toen ik dat deed, was haar reactie: 'wie ben jij om mij te vertellen wat ik wel of niet doe'. Maar goed, ik heb mijn frustratie geuit en wist eigenlijk al dat dit haar reactie zou zijn, maar dan heb ik iig gedaan wat ik kan doen. Nu heb ik mij voorgenomen dat ik niet werk om leraren tevreden te houden maar om de kinderen blij te maken, en dat maakt het werk misschien wel nóg leuker. Ook omdat ik sinds het akkefietje met mijn medeteacher, haar niet meer in de klas heb gezien.
Oh, nog een klein laatste verhaaltje over de teacher en de kinderen (het was namelijk echt té bizar om niet met jullie te delen haha). Deze teacher laat namelijk altijd kleren voor zichzelf maken en twee weken geleden had ze ineens besloten dat de kleermaker maar even naar het klaslokaal moest komen want het regende, dus ze kon natuurlijk geen 50 meter door de regen naar huis lopen. Dus die beste kleermaker komt naar het klaslokaal waar 4 kinderen zaten kralen te rijgen.
Toen die man de maten op wilde nemen moest de teacher even haar kleren uitdoen omdat ze nogal een dik gewaad aanhad (het is hier namelijk 23 graden, en dat is natuurlijk ijskoud!). Zonder enige twijfel trok ze haar kleren uit en stond ze in haar ondergoed in het lokaal. Ik ging er een beetje voor staan omdat ik niet vond dat de kinderen dit hoefde te zien, en toen ik dat tegen haar zei, reageerde ze: 'Agh, deze kinderen zijn gehandicapt, die hebben dat helemaal niet door..' Ja, ze zitten in een rolstoel. Ja, ze hebben een verstandelijke beperking. Ja, ze begrijpen niet alles wat er gebeurd maar NEE, ze zijn niet achterlijk én niet blind. Zoiets merken de kinderen écht wel op hoor. Een jongetje van 12 jaar, heeft vol bewondering toegekeken en toen ik voor zijn gezicht ging zitten begon hij stiekem te gniffelen.. Natuurlijk, want ook de jongens hier hebben gewoon hun behoeftes, of ze nou gehandicapt zijn of niet.. Maargoed, de teacher had uiteindelijk nieuwe kleren en zowaar een nuttige les: 'biologie in reallife'.
De kinderen van de PR-school zouden meedoen aan een korencompetitie, maar vanwege veiligheidsmaatregelen heeft de school zich hiervoor teruggetrokken. Dit was een grote teleurstelling voor de school, en natuurlijk ook wel voor mij omdat ik mij hier een beetje op had gefocust, maar goed. Safety first, en ik snap de keus van de school volledig hoor, ze hebben toch de verantwoordelijkheid van al deze kinders. Maar gelukkig was er in plaats van een korencompetitie, een aanmelding voor de gedichtencompetitie. Alle kinderen mochten zelf een gedichtje schrijven en voordragen maar... Er moest wel een selectie gemaakt worden, want niet iedereen mocht de school vertegenwoordigen natuurlijk. Op 6 juni was het tijd voor 'gedichtenidols'. Alle kinderen (dit waren er ±150) mochten om de beurt naar voren komen om hun gedichtje voor te lezen. Na elk gedichtje werd er geapplaudisseerde en ondertussen werd er door elke aanwezige leraar aantekeningen gemaakt.
Nadat alle kinderen die wilde een gedichtje hadden voorgelezen werd er door de leraren het commentaar voor gelezen. Ooit wel een gehoord van positieve feedback? Dat is iets waar ze nu niet aan deden haha. Het is eerste wat gezegd werd was: 'Het niveau is een schande voor de school. Als dít onze school moet vertegenwoordigen, kunnen we net zo goed niet gaan'. Dus... Motivatie voor de kinderen hoor hahaha. Maargoed, nadat de negatieve feedback was geweest kwam de positieve en toen kwam er uit dat er 3 kinderen mee mochten doen met de gedichtencompetitie. Drie kinderen hartstikke gelukkig natuurlijk en de rest zat er een beetje beteuterd bij. Maarja, alle kinderen mochten wel mee naar de competitie om hun klasgenootjes aan te moedigen dus was er toch nog een leuk uitje. Ik weet uiteindelijk niet wat de uitslag is geweest maar ik heb wel gehoord dat de kinderen het heel erg goed gedaan hadden en dat de school toch wel trots kon zijn om hun leerlingen:).
Trouwens nog een mooie verhaal om te delen haha (ik schrijf alles in willekeurige volgorde, want er gebeurd zoveel hier, dat het moeilijk is om alles in goeie volgorde te schrijven). Ik ben naar een Masaivillage geweest. Nee, je kijkt je ogen uit haha. Om binnen te mogen moet 1000 shilling betalen, dat is ongeveer 9 euro. Nouja, Hakuna matata, we hebben het bedrag betaald en vervolgens werden we welkom geheten met een Masaidans waarin er een wedstrijd, wie het hoogst kan springen, werd gehouden. Ik kon de link naar de 'happennaarpijnenburg-reclame' niet uit mijn hoofd krijgen haha. Een beetje jammer feitje, dat Clair, Eva en ik ook mee moesten dansen. Dat was dan weer iets te veel van het goede;).
Maar okee, na het dansen werden we naar het binnenplein van de Masaivillage gebracht waar er vuur werd gemaakt op de traditionele manier. Na het vuur maken mochten we in de huisjes kijken, huisjes van koeienpoep en stro, heel traditioneel (wel bijzonder dat in een plaats waar de rolverdeling van mannen en vrouwen zo duidelijk is, dat een huis bouwen een vrouwenklus is...).
Nadat we het huisje gezien hadden werden we naar een plekje gebracht waar de Masaimarkt was. Hier werden allemaal dingen verkocht die door Masaivrouwen gemaakt zijn. Clair, Eva en ik werden van elkaar gescheiden en werden elk door een Masaiman meegenomen langs de kraampjes (best een slimme tactiek om de goede onderhandelaren te scheiden van de slechten). Aangezien de dingen niet echt mijn smaak waren gaf ik aan dat ik 'Hakuna pesa' (geen geld) mee had. Wat denk je dat er gebeurde? Ik werd door die masaiman waar ik mee samenliep gewoon het dorp uitgezet! Ik was echt stomverbaasd. Clair en Eva liepen nog gezellig rond te struinen op de markt, en ik.. Ik stond in mijn eentje buiten het dorp, te wachten totdat die meiden klaar waren met hun rondje. Echt, heel bizar! Het is dus gewoon zo dat als ze weten dat je geen geld mee hebt, dat je er gewoon uitgezet wordt.. Pfff.. Achteraf kan ik er hard om lachen en zie ik ook wel in dat het eigenlijk gewoon een commerciële attractie is, maar op dat moment was ik echt pissig. Entreegeld betalen en dan gewoon eruit gezet worden, haha, tja, daar sta je dan..
Het was wel tof om te zien hoor, en bijzonder als je kijkt in wat voor huisjes ze wonen maar... De afloop van het verhaal was wél een beetje jammer haha.




Woensdagavond was de legendarische wedstrijd, Nederland-Australië. Iedereen die mij een béétje kent weet dat ik een groot voetbalfan ben en dan is het bést even zuur dat je precies in Kenia zit als het WK is. Nu zijn er hier ontzettend veel andere mooie dingen die dat goed maken maar het blijft toch een beetje jammer dat ik de Nederlandse gekte helemaal moet missen op dit gebied. De wedstrijd Nederland-Spanje heb ik thuis gekeken onder het genot van rode wijn, niet slecht natuurlijk;) Maar de sfeer met een grotere groep is en blijft toch leuker. Dus de afgelopen wedstrijd heb ik toch een beetje de gezelligheid opgezocht. Op mijn oude project (APDK) is er op alle slaapkamers een televisietje en dus ben ik samen met Moniek (Moniek is een nieuwe vrijwilligster die ook bij Ruth woont) op APDK voetbal gaan kijken. Het leuke aan voetbal kijken op die plek is dat er jongens zijn die het Nederlands elftal nog beter kennen als dat ik het ken (en ik ben voor een vrouw best ver ontwikkelt op dat gebied haha) en dat ze op een heerlijke leeftijd zijn waar je groep lekker kan opzwepen. HUP HOLLAND HUP! Met Keniaans accent klonk dit door de slaapkamers heen:) Overfanatieke Suzanne was natuurlijk erg verdrietig toen er 1-1 gescoord werd, maar na een schouderklopje van Bernard zij hij: 'Don't worry, have faith!', en zo is het maar net haha. Vol vertrouwen keken we verder en bij elk doelpunt klonk er weer: HUP HOLLAND HUP, VAN PERSIE (ven pursie), HUPHUP! iedereen is fan van 'van Persie'. Ik vond het fascinerend om te horen hoe een jongetje (Joseph) precies wist te vertellen dat er bij de Nederlandse wissel nu een verdediger moest komen om de voorsprong vast te houden, best pienter toch? Er werd luid boe geroepen toen er een penalty werd gegeven tegen Nederland en helaas werd er ook gejuicht toen Australië scoorde, maar dat was simpelweg omdat niet iedereen helemaal doorhad dat het niet áltijd goed is als er een bal in een doel komt haha. Helaas was er ook een jongen (Chilo, voor de lezers onder jullie die de kids kennen), die voor Australië was. Hem heb ik na die tijd even moeten troosten natuurlijk haha, maar al snel was hij over zijn verdriet heen omdat hij het Hollandse gezelschap wel weer op prijs stelde (misschien speelde er stiekem ook mee dat vrouwelijk gezelschap van APDK officieel niet is toegestaan op de jongenskamer en dat dit dus een welkome afwisseling was hahaha).
Maargoed, de conclusie van de avond was een enorm gezellige avond! Heb nog nooit met zoveel plezier voetbal gekeken en het is heel bijzonder om dat op zo'n manier in Kenia te mogen vieren. Komende maandag komt overigens Janneke (zij is de coördinator van Doingoood en nét zo'n fanatieke voetbalkijker als ik:D) hier thuis eten en voetbal kijken. Echt heel leuk:). Moniek en Ruth gaan over de lichamen van de mannen praten en Janneke en ik gaan de rol van de mannen aannemen, het analytische deel:).
Gister heb ik echt een topdag gehad! Moniek en ik zijn samen met álle kinderen (inclusief de kinderen van de ziekenboeg) maar het strand geweest:D. Het was wel een hele onderneming hoor, maar echt méér dan de moeite waard.
Er was een grote bus gehuurd die om 09:00 klaar zou staan, maarja, Kenia blijft Kenia, om half 11 was de bus dan toch eindelijk op APDK. Alle kinderen de bus in, dit was heel interessant haha, aangezien we ook genoeg kinderen hebben die in rolstoelen zitten. Dus de sterke mannen die meewaren, droegen de kids stuk voor stuk naar binnen. Halverwege het naar binnen sjouwen van kinderen begon het te regenen. En ik heb al een paar keer verteld in ouwe blogs hoe Afrikanen zijn als het om regen gaan, dan kun je onmogelijk verder gaan met je werk natuurlijk.. Dus: we wachten geduldig totdat die regen eindelijk minder werd. Toen het nog miezerde vond ik dat we wel weer verder konden, helaas stonden de lokale mensen hier niet helemaal achter. Uiteindelijk liepen dus de 'mzungu's' te sjouwen met de kids en stonden de lokalen te wachten totdat het helemaal droog was. Één troost, tegen de tijd dat het droog was, zaten alle kinderen in de bus:).
Ik ben met de grote bus meegegaan heb ondertussen foto's gemaakt van een hele hoop kleine schatjes die stuk voor stuk in slaap vielen door het gehobbel van die bus. Elke keer als ik tussen die kinderen zit, voel ik mij gewoon thuis, het zijn allemaal zulke mooie mensjes! Ondertussen nog een versierpoging van een Masai-jongen subtiel afgewimpeld, volgens mij had hij de film van grease gezien ofzo. Ken je die scene, dat Sandy en Danny in de auto naast elkaar zitten en dat Danny dan al gapend en armen strekkend zijn arm over haar heen legde? Dat gebeurde hier soort van ook hahaha. Er zat nog een klein mannetje tussen ons in (Titus), en Masai legde heel subtiel zijn armen om die jongen heen waar ik dan toevallig ook weer naast zat haha, toen ben ik op mijn beurt maar weer heel subtiel foto's gaan maken in de bus waardoor ik weg moest. Wat een subtiliteit in de bus he? Maarja, het blijft toch een beetje uitkijken hoor, met van die oudere jongens, die van die jonge meiden zien. Maargoed, een beetje ontwijken en dan komt dat wel goed¬:) Op het strand aangekomen hebben we de kinderen zwemkleren aangedaan. Best bizar hoor, er waren bijvoorbeeld geen zwembroeken genoeg waardoor, er sommige jongens in een badpak moesten, waardoor je echt alles zag, maar dat maakt hier kennelijk helemaal niet uit. En voor die jongens geld dat het water belangrijker is dan hoe ze eruit zien. Ik ben samen met Titus het water in gegaan. Titus is een meervoudig gehandicapt jongetje en is dól op water. Als hij enthousiast wordt, dan grijpt hij nogal graag dus ik ben na gister wel wat kale plekken rijker, maar het plezier van dan mannetje maakte het zeker waard. Elke golf die langskwam begon hij te gillen van enthousiasme en ja, daar kan ik dan intens van genieten. Alle grote kinderen konden op eigen houtje het water ingaan en deden dat dan ook zonder twijfel:). Alle kleine kinderen lagen in de branding omdat zij niet zelfstandig het diepe water in konden, maar op die manier toch wel het water konden voelen. Het is trouwens wel heel bijzonder, want je merkt echt dat het water heel goed is voor deze kinderen. Kinderen die normaal gesproken hun benen amper gebruiken, komen helemaal los in het water. Hier hebben ze natuurlijk geen last van evenwicht verliezen omdat ze toch wel blijven drijven. Dus buiten dat het een superleuk uitje is, is het ook nog een hele goeie therapie! Ik ben ook een hele poos met een jongen, Micheal, in het water geweest. Hij loopt vrij onzeker omdat hij O-benen heeft, maar in het water.. Die jongen ging als een speer! Hij zag er overigens ook echt sexy uit! Hij had zijn onderbroek aan, en daar overheen een badpak hahaha, helemaal 2014;) Maar het maakte die kerel niet uit, want het gebeurt hem niet dat hij niet kan zwemmen omdat er niet genoeg zwembroeken zijn.. Wat een plezier hebben die kinderen gehad zeg, en eerlijk is eerlijk, ik heb zelf ook heerlijk genoten. Wel bijzonder trouwens, want we hebben de hele dag geen zon gezien. De enigste momenten dat ik in de zee lig als er geen zon is, is óf bij de afsluiting van een koningskindkamp, óf tijdens de nieuwjaarsduik, maar hier is dat helemaal zo gek niet. Het is gewoon warm water waar je in zit, echt zoooo lekker! Tijdens de lunch hebben we lekker patatjes met kip gegeten maar omdat het toen weer begon te regenen werden alle kinderen weer in de bus gezet en hebben ze hutje, mutje, in de bus hun eten opgeschranst. Je wil niet weten hoe die bus er daarna uit zag! Overal tomatenketchup, kippenbotjes, platgestampte frietjes, het was alsof er een bom ontploft was haha! Maargoed, kennelijk maakt dat hier niet uit hoe je de bus weer afleverd, want hij is met frietresten en al, terug gebracht naar het verhuurbedrijf. Na het eten ben ik overigens met nog een meisje naar het water gegaan. Zij is nogal een stil meisje en wordt vrij makkelijk daardoor vergeten. Ik ben toen met haar samen naar het water gegaan en hoe dichter we bij het water kwamen hoe blijer haar gezichtje ging staan. Helaas was het water op dat moment heel ondiep en konden we dus niet in het diepe water maar we hebben een kuil gegraven waar ze in kon zitten en ze leefde helemaal op. Ze beleefde het op alle verschillende manier. Ze voelde het water, ze voelde het zand dat ze over haar lichaam smeerde, ze proefde het zoute water en genoot er volop van, dit was nog eens een belevingsgerichte activiteit:D. Het was mooi om dat meisje zo intens te zien genieten zeg, dat maakt je hele dag goed! Het was wel een beetje knullig, want ik kwam erachter, toen ze in het water zat, dat ze een luier om had... Ik kan je vertellen, dat meisje ís al heel zwaar, maar met zo'n volle luier was het echt onmogelijk voor mij om haar uit het water te krijgen! Gelukkig kwam al snel JB (hij noemt zichzelf Justin Bieber) die haar voor mij eruit haalde.. Anders hadden we een heul lange tijd daar in het water gezeten haha.
Om half 5 zijn we terug naar APDK gegaan, en hebben we iedereen weer naar hun kamer gebracht. Alle kinderen vielen stuk voor stuk in slaap want het was een hele intensieve dag, maar ze zijn deze dag tenminste wel voldaan in slaap gevallen. En toen Moniek en ik thuis kwamen? We waren op, haha. De hele dag gesjouwd met kinderen, de hele dag opgelet en geteld, ik had gezwommen in mijn normale kleren en die waren niet opgedroogd doordat er geen zon was, dus heb de hele dag in zeiknatte kleren gelopen, we waren gesloopt. Lekker een douche genomen en diep geslapen:)
Over een maand staat er weer een strand uitje gepland dus ik hoop zeker dat ik dan ook weer mee mag, het is toch fijn om zo een beetje betrokken te blijven bij APDK, want ik mis het werken daar echt wel hoor. Ik heb het super, super, super naar mijn zin op de PR-school, maar ook op de APDK had ik een hele goeie tijd, en daarom voel ik me ook bevoordeeld dat ik de mogelijkheid heb om naar allebei de projecten te gaan. De PR-school als werk, en de APDK als extra uitjes:) Ik moet mijn tijd hier toch nuttig besteden?
Nog een heeeeeel klein stukje over de veiligheid hier, aangezien er vrij veel vragen komen hierover vanuit Nederland.
Vanaf de periode dat ik hier zit, zijn er veel gekke dingen gebeurd hier in het land, maar de laatste tijd is het relatief rustig. De aanslagen waarover de afgelopen op het nieuws (ook in Nederland) is gesproken, zijn gebeurt op een plek heel ver hier vandaan en heeft niets te maken met toerisme o.i.d. Het is een strijd tegen de president waarbij mensen de stam van de president aanvallen. Deze aanslagen zijn dus gericht tegen een heel specifiek doel en dat maakt, dat het voor ons als vrijwilligers niet veel gevaar bied. Ik moet jullie eerlijk zeggen dat ik vanuit Nederland smsjes kreeg, voordat die aanslagen zelfs in Kenia in het nieuws waren. Gelukkig is Janneke (onze coördinator) weer in het land zodat zij alles ook in de gaten kan houden, maar voor nu... Alles rustig hier en gewoon lekker geniete van alle avonturen die ik hier beleef:)
Ik ga voor nu de blog even afsluiten omdat er net een dosis popcorn wordt gemaakt en we een film gaan kijken, maar op deze manier zijn jullie toch weer op de hoogte en heb ik weer een deel van mijn verhalen op kunnen schrijven.. Twee vliegen in één klap:)
Hopelijk hebben jullie het weer met plezier gelezen al denk ik dat het misschien wel een beetje een onsamenhangend geheel is haha.. Het is soms lastig om alles in de goeie volgordes in een blog te plaatsen. Maar goed, ik ga de komende weken weer inspiratie op doen voor een volgende blog en dan horen jullie vanzelf weer van me:)
Liefs van mij
Mailadres: suzanneinkenia@hotmail.com
Rekeningnummer: 609.255.053
T.N.V. S.W. Schenkel
Ps. als jullie iets willen opsturen kan dat ook, het is een heel verhaal dat je op de envelop moet zetten:
Suzanne Schenkel
C/O Ruth v. Ogall
Kenya medical trainigcollege
P.O. bow 90219-80100
Mombasa, Kenya

Pps. Nog een klein leuk feitje:), ik kan gewoon hoger springen dan de gemiddelde masai! Zijn die lange benen toch nog ergens goed voor hahaha