Afscheid

Tja, daar zit je dan:) Na een hele lange reis zijn we éíndelijk aangekomen in Kisumu.. Het thuis van Agaath, de plaats waar we de komende 1,5 zullen beleven..
Met wat voor gevoel ik hier zit? Een hele onwerkelijke kan ik je vertellen.. In de laatste weken is de tijd misschien nog wel 20x zo snel gegaan, maar ik heb van alles echt onwijs genoten:)
Waar begin ik mijn verhaal.. Ik denk maar gewoon bij het leukste feestje dat ik ooit heb mogen vieren, mja, dat klinkt wel als een goeie start haha.
Op 21 augustus was er GROOT (met een Grootse G) feest op APDK. De vaste sponsors van APDK kwamen namelijk langs met een flinke cheque en daar moest natuurlijk álles, maar dan ook álles voor uit de kast worden gehaald. De voorbereidingen waren al een paar weekjes in volle gang maar we wisten nooit echt waar het voor was, maar een week van te voren werd het dan toch eindelijk duidelijk, er kwamen heel belangrijk gasten uit Duitsland langs.. Al weken waren de kinderen bezig met het voorbereiden van liedjes, dansjes, ze hadden allemaal een nieuw uniform die ze vol trots droegen, er waren verse kokosnoten voor iedereen, grote bakken eten, alles versierd met kanga's (gekleurde Afrikaanse doeken), ál het personeel was aanwezig én een DJ (maar daar kom ik later nog bij haha).. De kinderen stonden allemaal gespannen te wachten en ook bij het personeel waren lichte zenuwen te bespeuren haha. Éíndelijk kwam er dan een grote bus die vol zat met (om op zn Duits te blijven) über-toeristen en echt.. Ik heb de kinderen nog nooit zo stil en braaf meegemaakt haha.
De Staff verwelkomde de mensen met gezang en gedans en langzaam aan trok de groep naar de kinderen toe.
Het feestje bestond uit een strak schema met speaches en toespraken waar zelfs kinderen met 6 dubbele ADHD bij in slaap vallen (sommige kinderen van APDK dus ook haha), maar gelukkig kwam uiteindelijk het moment waar de kinderen hun liedjes mochten zingen en dansen.. Trouwens nog een leuk feitje tussendoor. De kinderen waren allemaal in nieuwe uniformpjes en de kinderen die zongen en dansen waren gekleed in Kanga's. Daarom leek het Felicia en mij ook leuk om traditioneel gekleed te gaan. Dus gekleed in Kanga's gingen we naar APDK en daar werden we terplekke nog geschminkt door een van de jongeren van APDK (Benard). Heerlijk, op zo'n moment kan ik mij alleen maar heel gelukkig voelen als ik hetzelfde gekleed ben als de kinderen en hetzelfde geschminkt (ondanks dat ik de hele dag met een snor op mijn gezicht heb gezeten en daarmee zelfs in de krant sta).
De kinderen hebben ontzettend lang voorbereid en op de grote dag zelf.. Ze stonden gewoon te schitteren (en nee, dat zeg ik niet alleen maar omdat ik zo'n liefhebber van APDK ben). Afrikaans dansen bestaat toch grotendeels uit schudden, en nog een schudden. Nou, geschud dat werd er zeker! Niet te geloven zeg, hoe de kinderen zich bewogen. Het is iets waar ik echt emotioneel van kan worden. In het begin was ik aan het filmen maar gelukkig heeft Felicia het op den duur overgenomen, want ik kan dan gewoon simpelweg niet stilstaan haha. Het is zo bijzonder om te zien.. Een meisje met een kunstbeen, een jongeren met O- of X-benen, een jongen waarbij de voeten volledig naar de buitenkant gedraaid staan, en het meest bijzonder.. Een meisje met dwerggroei die 6 maanden geleden net 2 stappen kon zetten, en meer niet.. En moest je haar nu eens zien joh, van alle kanten schudde ze, en ze danste eigenlijk ieder meisje eruit.. Ik krijg daar gewoon kippenvel van als ik dat zie, maar ook vooral gewoon de neiging om zelf lekker mee te doen en één te zijn met die kinderen:)
Het is grappig, de staff van APDK had verwacht dat ik mij tussen die wazungu (witte mensen)heel erg op mijn gemak zou voelen en dat ik veel met hun zou praten maar de waarheid is totaal het tegenovergestelde. Persoonlijk denk ik dat het komt omdat APDK als 'míjn' plekje voelt. Misschien heel egoïstisch maar ik heb daar zo ontzettend lang gezeten. En als er dan ineens een groep van bijna 30 witte mensen tussen komt, dan hoort dat niet ofzo.. Ik hoor tussen de bruine mensen te zitten, daarvoor zit ik Kenia.. En toen zat ik ineens tussen de Duitsers. Het was een hele rare gewaarwording. Een aantal Duitse mensen hebben nog een praatje met mij gemaakt maar ik heb toch 90% van de tijd tussen de kids van APDK gezeten. Hun vonden het heel grappig om te zien dat ik tussen hun zat, en misschien voelde ze zich zelfs wel een klein beetje trots dat ik niet meteen veilig tussen de wittes ging zitten maar mij thuis voelde tussen de Afrikanen. De conclusie die ik hieruit trek? Dat ik mij gewoon een halve Afrikaan voel.. Daar komt het misschien wel op neer ja.
Het evenement werd groots aangepakt want zelfs de krant én de radio waren aanwezig.. Je raad het al, als een krant een witte ziet tussen allemaal lokale mensen, dan komt die er natúúrlijk wel op haha.. Ik ben nu elke dag de krant aan het controleren want binnenkort moet het erin komen en ik wil het toch wel zien als ik met snor en al in de krant sta haha.. En daar kwam de volgende, de man van de radio zag dat deze Mzungu met de Keniaanse liedjes kon meezingen dus dat moest maar even op de radio. Zo gezegd, zo gedaan.. Eerst een interview waarin mijn kennis van het Swahili op de proef werd gesteld en vervolgens moest ik een liedje zingen ín het Swahili.. Ach ja, zo ben ik toch een beetje internationaal aan het doorbreken haha;) Wat trouwens nog wel mooi is om te vertellen, is dat ik tijdens deze ceremonie een andere naam heb gekregen. Een Swahili-naam. Één van deze jongeren heeft een naam voor mij verzonnen en sinds deze dag noemen álle kinderen mij 'Kadzo', wat 'beautifull person' means. Als je door de kinderen van APDK zelf zo'n naam krijgt toegewezen dan wordt je toch wel warm van binnen zeg. Ik voelde mij echt vereerd en ik ben echt heel erg dankbaar hiervoor.
Na de officiële ceremonie gingen de mensen naar huis en was het de beurt aan APDK om écht groot feest te vieren.. Langzaam aan werd het donker en de DJ begon met het draaien van muziek. Ik weet niet of je wel eens Afrikanen hebt zien dansen, of beter zelfs nog, met een Afrikaan gedanst hebt? Goeie dag zeg... Dás pas echt dansen haha.. Ik heb mijn ogen uitgekeken en zelf heeeeeeerlijk meegedanst.. Dat is pas om vrolijk van te worden.. Eerst was iedereen erbij en langzaam aan gingen de kleine kinderen naar bed en bleven de grote kids over.. Ik heb écht waar nog nooit zo'n leuk feestje gehad zeg:) Ik heb geloof ik nu al een paar keer ergens iets vernoemd over intens gelukkig.. Nouja, dat was ook écht het gevoel dat ik op moment voelde.. Ik voelde mij écht gewoon even intens gelukkig. De kleine kinderen hier op APDK zijn ondanks hun beperking vaak toch vrolijk omdat ze nog niet beseffen wat hun beperking voor effect kan hebben voor hun leven.. Maar bij de jongeren is dat wel anders.. Natuurlijk, ze zijn ook gewoon vrolijk maar hun beseffen wél dat hun handicap ook echt een beperking kan zijn voor hun leven, en dat ze een streepje achter hebben op de 'gezonde' kinderen van hun leeftijd. Op deze avond heb ik iedereen volkomen ontspannen gezien en konden zij hun beperking even vergeten door gewoon heerlijk te dansen. Het was een hele intense ervaring en iets wat ik zeker nooit zal vergeten.. Sterker nog, Felicia en ik hebben besloten dat we dit gewoon nog een keertje als ons afscheid moesten doen!
Op 29 augustus zijn Dirk en Agaath aangekomen in Kenia en heb ik het voorrecht gehad om deze bijzondere ervaring te mogen delen met hun. Ze werden warm welkom geheten door mijn gastgezin, Leah and Miriam. Het was natuurlijk een lange reis en ze kwamen nét voor middernacht aan, dus hebben ze eerst lekker bijgeslapen. Grappig feitje.. Het had al zeker 3 weken niet geregend en op het moment dat hun naar buiten kwamen.. Regen. Ongelofelijk maar waar, Karibu KeniaXD.
Maar goed, de volgende dag zijn we lekker een daagje naar Reef hotel gegaan (hier kun je aan het zwembad liggen met uitzicht op zee, echt heerlijk!), zodat ze even konden bijkomen en lekker rustig konden beginnen. Voordat we zijn gegaan zijn we overigens wel even langs APDK gegaan, zodat ze de kinderen even konden bekijken. Er stond een heel ontvangstcomité klaar. Twee grote kerels in hun rolstoel die als 'opper-APDKrolstoelers' (Joseph and Chilo) Agaath en Dirk welkom heette, en daar kwam iedereen achterna, het was een mooi tafereel om te zien haha.
Felicia en ik hebben trouwens in de tussentijd ook nog een nieuw spel geïntroduceerd op APDK: 'Twister'.. We vroegen ons eerst af of we het wel konden maken, allemaal kinderen met een lichamelijke handicap en dan ga je een spel spelen waarbij je je hele lichaam nodig had.. Maar het was toch een succes! Zelfs leiding heeft op den duur meegedaan, maar het mooiste is toch om al die kinderen met scheve benen etc. mee te zien doen, alsof het de normaalste zaak is haha. Het was echt hilarisch om te zien, en ik heb met grote liefde meegedaan natuurlijk:)
Agaath en Dirk zijn vlak bij dat zwembad een nachtje wezen slapen en Felicia en ik zijn weer terug gegaan naar APDK. Ik wilde namelijk graag de volgende ochtend naar de kerk en Felicia moest haar koffer gaan pakken, dus die moest hoe dan ook terug. Het was de laatste keer voor mij dat ik een kerkdienst kon meemaken met hun. Het was een hele bijzondere ervaring. Ik heb de kinderen al ruim van te voren verteld dat er ook een eind komt aan mijn periode hier en dat ook ik weer terug ga naar Nederland. Hierdoor wisten de kinderen dat het mijn laatste zondag met hun was. Er werd veel gezongen en bij elke kerkdienst mag élk kind God voor iets danken en dat geld dus ook voor mij. Ik heb tegen de kinderen gezegd dat ik God dankbaar ben dat hij mij zoveel nieuwe vrienden heeft gegeven en dat hij altijd voor mij heeft gezorgd ook als het even niet zo makkelijk was. Wat er daarna gebeurde, daar werd ik wel heel emotioneel van, want de jongeren hebben toen hun hand op mij gelegd en mij een zegen meegegeven. Dat was een hele intense ervaring die ik nooit zal vergeten:)
Hierna hebben we nog veel meer gezongen en gedanst en daarna kwamen Agaath en Dirk langs om nog even een spelletje te spelen op APDK. Op de jongenskamer wordt namelijk nogal fanatiek Skip-bo gespeeld.. Echt hilarisch! Ik heb Keniaanse scheldwoorden geleerd (Jinga= stomkop) en ik heb hun scheitkind geleerd. Vaak was het Keniaanse mannen tegen de Hollandse vrouwen, en wie er vaak verloren... Dat laat ik liever in het midden haha.
Later die middag.. We hadden de kinderen al een klein beetje verteld dat er die middag een grote verassing zou komen. Ze waren natuurlijk ontzettend benieuwd, al wisten de meesten het ondertussen wel. Om 4 uur 's middags kwam er een volgeladen auto, en je raad het misschien al.. Het was een DJ! Twee weken daarvoor was het zó goed bevallen dat we gewoon vonden dat we het nog een keer moesten doen:) dus zo gezegd, zo gedaan. Het kon allemaal last minut geregeld worden en er kon gedanst worden voor 4 hele uren! Nouja, er moest ondertussen wel gewoon gegeten worden natuurlijk, dus we hebben lekker op het project meegegeten, Ugali met Skumawiki, echt mijn favoriete gerecht hier (lekker he, felies?;) ).. Ze vonden het overigens heel grappig om te zien dat ik dit gewoon op de traditionele manier eet met mijn handen. De meeste van de kinderen eten dit gewoon met een lepel, in mijn ogen echt een zonde! Het eten snel naar achter geschrokt en vervolgens ging het feestje verder. Het was echt geweldig! En wat het nog meer compleet maakte? Agaath en Dirk hebben vanuit Nederland sterretjes meegenomen en toen de zon langzaamaan onderging (half 7), kwamen we met de sterretjes aan en er was genoeg voor iedereen. Wat een feest.. Een disco mét vuurwerk, dat hadden ze nog nooit meegemaakt.. Het werd een onvergetelijk feestje van mijn kant maar al helemaal van die van de kinderen en misschien nog wel het meeste van een aantal jongens die met een Mzungu konden dansen, dat was natuurlijk helemaal briljant haha (zeker voor een paar specifieke pubers waarbij de hormonen nogal opspelen hahaha).
De volgende dag hadden we nóg een feestdag! Het moet allemaal niet gekker worden zeg, maar we hadden ook Beachday gepland met de kinderen. Dit was mijn afscheidskadootje aan APDK omdat ik mijn tijd graag wilde afsluiten met een positieve activiteit. Dus... Om 09:00 stonden alle kinderen braaf klaar, stonden Agaath en Dirk braaf klaar, stond álles braaf klaar.. Behalve de bus. *zucht*, het zal weer eens niet zo zijn. Dan heb ik een afscheidskadootje en dan komt het vervoer niet opdagen. Ik zat natuurlijk wel een beetje op hete kolen en ook de kinderen vroegen al of beachday niet doorging. Uiteindelijk om 11:15 kwam die stomme bus nog eens aankakken.. 'Hakuna matata, this is Kenya..' Well.. dit was een matata.. We hebben de kinderen heel snel in de bus gelaten en zijn toen als een speer naar het strand gegaan. Gelukkig werd het op dat moment weer droog want al die tijd had het gehoosd. Op het strand aangekomen moesten we persee éérst lunchen en daarna pas zwemmen want het was al laat. Ik heb hier geleerd, los laten, los laten, los laten. Dus we hebben eerst gegeten en vervolgens hebben we heerlijk gezwommen. Wat was het fijn! Agaath en Dirk hadden nog voor de grote kerels zwembroeken meegenomen en Felicia had voor de kleine mannetjes zwembroeken meegenomen, dus iedereen was aangekleed:). De kids hebben de grootste lol gehad in de zee, en ik ook als ik eerlijk ben. Het is zo mooi om te zien hoe beweegbaar sommige kinderen zijn in het water vergeleken met het zand. Dan zie je maar weer dat water echt een goeie therapie is. De hele middag hebben we in het water besteed en iedereen was blij. De kinderen met gips om de benen vermaakten zich ook prima in het zand. Aan het eind van de middag moesten we weer allemaal de bus is. De kinderen zaten braaf, de leiding zaten braaf.. Maar was de chauffeur met de sleutel? Nou, die zat in Kisumu, hij had onverwachts een andere klus gekregen dus moest er een andere driver komen, maar dat kon nog wel even duren. Pfff... Daar gingen we weer hoor. Ik voelde me trouwens wel vereerd op de terugweg want Felicia en ik werden uitgenodigd om helemaal voorin bij de grote mannen te zitten haha. Heel lief, Joseph is een mannetje van 15 jaar die al zeker 6 maanden op APDK zit, Hij ligt altijd op bed omdat hij wonden aan zijn voeten heeft, en daarom zijn zulk soort uitjes extra leuk voor hem om er even uit te kunnen. En weet je wat hij deed? Hij kocht van zijn eigen zakgeld kauwgumpjes en deelde die met Felicia en mij, als bedankje voor de beachday.. Dat is toch mooi? Het zijn allemaal kinderen die niet uit hele rijke gezinnen komen, en dan doen ze zoiest. Kauwgom lijkt maar iets kleins maar gewoon het feit dat zo'n kind iets van zijn eigen zakgeld met jou wil delen, dat vind ik een tof gebaar!
Na ruim een uur was er eindelijk een driver (een paar van de grote kerels zijn ondertussen nog maar even wezen zwemmen haha) en konden we weer terug naar APDK.
Die avond zijn Felicia en ik nog even teruggegaan naar APDK omdat we beloofd hadden nog een spelletje skip-bo te spelen. Zo gezegd, zo gedaan, het was een onwijs gezellige avond waar opnieuw ik in het nadeel was maar hakuna matata. Als de anderen maar blij zijn joh:) Felicia heeft deze avond overigens nog een flinke les Swahili gekregen van onze lieftallige Michael (een cliënt van APDK), al betwijfel ik of ze er ook maar iets aan heeft overgehouden hahaha.
De volgende dag was het dan echt zover. In de vroege ochtend nam ik afscheid van Felicia. Zij ging haar moeder ophalen van het vliegveld en ging daarna lekker op safari, heerlijk! Maar toen zijn weg was kwam voor mij ook het officiële moment van afscheid en dat valt niet meer zeg..
Gelukkig hadden we nog een hele dag te gaan en heb ik Agaath en Dirk de werkzaamheden van APDK kunnen laten zien. Vooral de gipskamer is erg interessant om te zien en daar zijn we ook een poos gebleven. Onder schooltijd ben ik nog even samen met Joseph een spelletje Skip-bo wezen spelen. Hij was eigenlijk de hele dag al een beetje uit zijn doen en halverwege het spelletje vroeg hij: 'Met wie moet ik nu skip-bo spelen, en wie maakt mij nu aan het lachen als het niet goed gaat met mijn voet? En nu moet ik voortaan zelf naar de zuster..' Tja.. Wat zeg je dan tegen zo'n jongen? Ik heb geprobeerd om het een beetje te relativeren voor hem en heb gezegd dat er nog heel veel andere jongens zijn die dit spelletje kennen, en dat die ook vast wel mee kunnen naar de zuster. Hij leek wel een beetje op te klaren, maar toch bleef hij wel een beetje verdrietig.
Agaath, Dirk en ik zijn even naar huis gegaan om te lunchen en zijn daarna weer naar APDK gegaan. Wat denk je? Er was doktersronde... Normaal gesproken is dit op maandag (alle medewerkers van APDK gaan dan álle kinderen langs om hun dossier in te lezen en hun plan voor de komende week te bespreken, en de kinderen moeten al die tijd in bed blijven liggen..) maar omdat we maandag naar het strand waren moest het op dinsdag gedaan worden.. Lekker is dat. En ze begonnen dit keer ook niet om 2 uur, naar ze begonnen om kwart voor 3. Janneke was ondertussen al aangekomen voor mijn afscheid, maar het kon dus nog niet beginnen. Agaath en Dirk zijn nog maar een spelletje wezen spelen op de jongenskamer en ik ben nog maar foto's gaan maken van iedereen, dan hadden we iig nog even wat te doen.
Goed, uiteindelijk om bijna half 4 was er tijd voor mijn 'afscheidsceremonie'. Waar begonnen we mee? Met een half uur zingen van liedjes. Na die tijd zei Maurice: 'omdat je bijna altijd naar onze kerkdiensten bent gekomen, willen we ook afsluiten met deze muziek', Dus de Djembé werd er bij gehaald en iedereen zong uit volle borst:) Ik kon het gelukkig nog net droog houden want het schijnt dat huilen hier wordt geassocieerd met de dood, dus dat wilde ik natuurlijk niet doen. Dus bijten op mijn lip en gewoon even doorzetten. Maurice had een mooi bedank woord maar wat daarna kwam vind ik toch echt het tofst. De kinderen mochten een bedankwoord zeggen. Er zijn eigenlijk altijd een beetje dezelfde kinderen die dit doen, en zo begon het ook met mij. Dus Pato (één van de grote meiden) ging in het Swahili tegen mij praten en bedankte mij voor al mijn hulp en de gezelligheid die ik had gebracht en zei benoemde ook dat ik mijn Swahilinaam, Kadzo, (deze naam heeft zij samen met een andere jongen, Benard, aan mij gegeven) meer dan verdiend had en dat ze mij Gods zegen toewenst in alle wat ik ga doen, dat ze hoopt dat ook ik een mooie baan mag vinden in Nederland en dat alles wat ik in de toekomst ga doen, gezegend mag worden. Tja, dat is toch wel mooi om te horen en ook wel ontroerend:) Maar toen.. Tja, toen werd het écht emotioneel. Want toen mocht er nóg iemand een bedankwoordje spreken en drie keer raden wie dat was? Het was Joseph, mijn rafiki van de laatste weken en met wie ik de laatste weken veel ben opgetrokken. Ik ken deze jongen al bijna 6 maanden nu maar het contact is echt goed begonnen toen hem werd verteld dat zijn voet geamputeerd moest worden, en dit uiteindelijk een 'grap' bleek te zijn.. Hij overstuur, wij als vrijwilligers overstuur, want dat gun je natuurlijk geen enkel kind. Maarja, sindsdien is dat contact steeds beter geworden maar ik heb wel telkens tegen hem gezegd dat ik bijna weer naar Nederland ga, om hem wel goed voor te bereiden. Maargoed, hij begon dus heel moedig met het bedanken voor het spelen van spelletjes, voor het helpen zorgen voor zijn voet en voor dat ik een vriendin was van hem, en toen hij dan zei.. Toen brak hij bijna letterlijk door tweeën, hij begon te huilen en als hier in Kenia iets echt niet kan, dan is het voor een jongen om in het openbaar te huilen. Wat een hartbrekend tafereel zeg.. Ik ben maar even bij hem gaan zitten en gelukkig nam toen Maurice het weer over door het te vertalen. Vervolgens was het nog niet klaar want óók het personeel wilde nog wat zeggen.. En even voor de APDK-kenners, je raad nóóit maar dan ook nóóit wie dit deed! Mijn mond viel echt bijna letterlijk open.. Ali babba! (deze man stond in mijn eerste weken bekend als mopperkont, maar hij draaide later wel bij gelukkig). Ook hij ging mij bedanken voor het blijven van zo'n lange tijd en dat ik zelfs bleef komen toen ik op een ander project werkt, ookal was ik soms wel een beetje eigenwijs. Tja, sommige dingen veranderen nooit haha. Echt, ik kan nog zoveel meer vertellen over wat er allemaal gezegd is, maar het is teveel om op te noemen. Leah had van alle toespraken we het mooiste compliment: 'Waar jij de kamer binnenkomt, daar begint alles en iedereen te stralen'.. Pfoe, daar werd ik wel even stil van hoor, maar ik ben vooral heel erg dankbaar voor deze lieve woorden. Ook Janneke heeft nog even bedankt en ik wil bij deze ook even zeggen dat ik écht álle respect voor Janneke heb hoor. Zij doet haar werk zo super goed en ik ben heel blij met haar begeleiding hier geweest ook in tijden als het even níét helemaal soepeltjes liep. Echt een toppertje:)
En zoals elke traditie, werd de ceremonie afgesloten met een bloemenkrans én mijn certificaat. Ik was zo blij toen ik die kreeg want weet je wat er op stond? 'SUZANNE KADZO SCHENKEL'. Het is nu dus écht officieel, mijn naam is Suzanne Kadzo. Ik kan iets ergers verzinnen haha:)
Maarja, na zo'n lange ceremonie was er helaas geen tijd meer voor 'Kibé', dus wat doe je dan? Je belooft gewoon dat je de volgende dag weer terug komt in de middag om 'Kibé' te spelen. Ik wilde nog even doei zeggen tegen Joseph omdat hij zo overstuur had gereageerd en even geruststellen dat ik morgen nog één keer zou komen, maar dat liep wel even anders haha.. Joseph was nog steeds erg verdrietig en toen ik bij zijn bed aankwam lag hij helemaal verstopt onder zijn dekend, en toen ik tegen hem probeerde te praten kwam hij er ook écht niet onder vandaag.. Echt heel triest. Gelukkig begreep hij wel dat ik de volgende dag weer zou komen. Dus zo gezegd ze gedaan. De volgende middag zijn we weer naar APDK gegaan om voor de laatste keer verstoppertje te spelen. Dit keer deed echt iedereen mee. Lachen joh, zelfs de kinderen in een rolstoel doen mee. Ze rijden dan naar hun verstop plek en laten uiteindelijk als ze verstopt zitten iemand hun rolstoel wegrijden zodat de zoekers denken dat ze ergens anders zitten. Het was een súperleuke activiteit om mee af te sluiten, omdat het voor iedereen lekker ontspannen was. Iedereen is gek op dat spel en ik ben blij dat dit mijn officiële laatste activiteit was.'S avonds kreeg ik nog een laatste lief berichtje via facebook:
'hi suzanne you were really my friend,i really liked you alot.But now your going home,i hope one day you are going to come to kenya.You spend all your time to play with me skip-bo may God bless you and and if you go home don't forget me thank you for helping me alot.THANKS !THANKS!THANKS!!! i like to see you again before going.I wish you a good journey............' Van Joseph gekregen, hoe lief is dat?
Er is trouwens nog één laatste ding dat ik tegen jullie moet schrijven naar aanleiding van mijn laatste blog. Ik heb toen vertelt over een jongen, Rama, waarvan ik de operatie betaald heb door al jullie sponsorgeld. Rama is gelukkig geopereerd, en hij is nu aan het revalideren. Hij mag nog niet veel doen (hij heeft nooit een voet gehad en nu heeft hij ineens een rechte voet) maar hij is er ontzettend blij mee! Er gaat nu een hele lange periode van revalidatie in, en er moet nog een prothese voor deze jongen gemaakt worden (voor zijn andere stomp) maar het begin is er:) Zo zie je maar weer het letterlijke resultaat van al het sponsorgeld, echt ontzettend bedankt!
De volgende dag (donderdag)zijn we op weg gegaan naar safari. Het was weer een superreisje! Eerst naar Tsavo East en vervolgens naar lake Nakuru.. De big five... Tja, theoretisch gezien is hij compleet. De neushoorn staat op de foto maar hij is van zó ver weg dat je het op de foto niet kan herkennen. Met verrekijker zag je het wel echt maar op de foto is het moeilijk te herkennen, ik hoop dus maar dat jullie mij op mijn woord geloven:D We hebben erg veel kilometers afgelegd, 817 KM in totaal, maar we hebben daardoor wel ontzettend veel van het land kunnen zien en wat is het toch een mooi land:) Ik kan elke dag weer genieten van echte keniaanse taferelen. Koeien die ineens de straat oversteken, mensen die met bosjes kippen rondlopen, mannen die grote karren voortduwen op blote voeten etc. etc. Het is allemaal een beetje een deel van mijn leven geworden denk ik. Ik voel mij thuis als ik zulk soort beelden zie.
Weet je wat ik hier gemerkt heb? Dat ik mij nergens voor hoef aan te passen. Ik heb hier volledig mijzelf kunnen zijn en dat is wat ik enorm waardeer in mijn tijd hier. Het is niet dat ik mijzelf hier beter heb leren kennen, totaal niet, maar het is wél zo dat ik hier niet de druk heb gevoeld van moeten presteren, er mooi uit te hoeven zien voor anderen, om de goeie dingen op de goeie momenten te zeggen. De mensen hier (en vooral iedereen op APDK) hebben mij volledig geaccepteerd zoals ik ben. Zij hebben misschien kleine dingen van mij geleerd maar ik heb ontzettend veel van hun geleerd en dat is misschien wel het meest kostbare wat ik meeneem naar huis:) Ik ben heel dankbaar dat ik dit avontuur heb mogen meemaken, dat ik zoveel nieuwe mensen heb mogen leren kennen, dat ik nieuwe vrienden heb mogen ontmoeten (zowel Nederlandse als Keniaanse), dat ik altijd beschermd ben tegen gevaar, dat,dat.. Echt er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Maar waar ik ook heel dankbaar voor ben is de continue steun die ik vanuit Nederland heb gekregen. Een hele hoop kaartjes, mailtjes, smsjes, apjes van het thuisfront, van de kerk, van familie en vrienden, het is echt heel hartverwarmend. Dank jullie wel hiervoor, dit heeft mij echt enorm geholpen, zeker ook op de momenten dat het even moeilijk was.
Ik ga nu een eind breien aan mijn laatste blog vanuit Kenia en zelfs dát doe ik met een dubbel gevoel omdat ik weet dat dit ook weer een deel van een afsluiting is, maar ik hoop dat jullie het wel weer met plezier hebben gelezen. Ik plaats ook nog wat foto's en video's zodat jullie nog voor de laatste keer kunnen meegenieten van mijn schatjes..
Voor de laatste keer heel veel liefs vanuit het warme Kenia, en ik zie jullie in Nederland weer:)
Veel liefs van mij! Xx