Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder:)

Op mijn 'afscheidsfeestje' heb ik een kaart gekregen van mijn tante waarop het volgende stond:
'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, maar niet zonder HEM'.
Ik heb gemerkt dat deze zin eigenlijk precies omschrijft wat ik hier probeer te doen.

Zing:
Mijn afstudeerscriptie ging over muziek en autisme en een belangrijke zin uit mijn scriptie was de volgende: ' Waar woorden tekort schieten, spreekt de muziek'.
Na de ervaringen die ik hier allemaal meemaak ben ik daar helemaal van overtuigd geraakt.
De reden waarom ik later ben begonnen op de Port Reitz School, was omdat ze in de maand april vakantie hadden. Een maand lang vrij, en in mei zouden alle kinderen weer naar school moeten gaan. Maarja, aangezien dit Afrika is, werkt dat hier natuurlijk allemaal een beetje anders haha. Wel eens gehoord van 'pole pole'? Het betekend, rustig aan, alles op z'n gemakkie, geen haast, etc. etc. Een maand vakantie gehad en weer naar school moeten? Pole pole, niet te snel hoor, anders raken we straks weer overwerkt haha. Het is bizar om te zien hoe lang alles de tijd nodig heeft om weer op te starten zeg.. Énnnnn.. Daar komt nog eens bij dat het regenseizoen is, dus tja.. De teachers zijn niet in de mogelijkheid om naar school te komen natuurlijk (dat snap je toch wel?), want je kan toch niet met natte kleren op je werk aankomen?
Goed.. Om een lang verhaal kort te houden.. De kinderen die intern zijn bij de school, komen dus allemaal naar school maar er zijn nog geen teachers omdat die bang zijn om te smelten. Maarja.. De kinderen kunnen óf niet praten, óf spreken Swahili. Het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen, maar mijn Swahili is niet zo goed ontwikkeld..
Dus wat doe je dan als je 5 kinderen in je klas hebt van half 9 tot 11?
1) Ochtendgymnastiek (ook kinderen in een rolstoel kunnen gewoon bewegen)
2) Trommelsessies met alles wat maar los en vast zit
3) We eindigen de dag met een dikke, vette kinderdisco..
Tuurlijk, hier in Kenia wordt ook gewoon gedanst of je nou benen hebt of niet, je moet gewoon een beetje creatief zijn haha.
Kortom, waar woorden tekort schieten, spreekt de muziek.
Even een té bizar dingetje tussendoor.. Toen ik de kast opendeed om de radio te pakken kwam ik allemaal cd's tegen. Zo nieuwsgierig als ik ben, wil ik natuurlijk graag weten wat voor muziek de PR-school in de aanbieding heeft.. Nou.. Ik zal het jullie vertellen:
- René Froger
- Trijntje oosterhuis
- en last but not least: André Hazes.
Keniaanse kinderliedjes oid? Nee, die hebben we niet, maar wel oer-Hollandse feestmuziek, perfect voor onze disco.. Wel heerlijk om te horen hoe een aantal kinderen vol overgave meezingen met René met Just say Hello.. Al hebben we die even vertaald naar: Just say Jambo, natuurlijk:)
Mijn motto hier is overigens (en niet alleen hier): 'Een dag niet gezongen is een dag niet geleefd'. Of Ruth hier ook blij mee is, daar ben ik nog niet helemaal over uit haha.

Vecht:
De mensen die hier het hardste vechten, zijn zonder enige twijfel hier de kinderen. Vechten voor acceptatie, vechten voor revalidatie, vechten voor hun toekomst. De kinderen werken hier allemaal onwijs hard om maar een beetje vooruitgang te boeken. En soms, komt daar een letterlijk gevecht bij kijken. Afgelopen dinsdag ben ik opnieuw met Clair naar de APDK geweest. We zouden een operatie bijwonen, maar omdat dat niet doorging hadden we besloten om naar de APDK te gaan.
Clair en ik hadden besloten om dit keer niet bij de klas mee te kijken maar om naar de gipskamer te gaan. Er waren namelijk wat kinderen die we kenden die gegipst moesten worden, dus dat is voor die kinderen fijn, als er een bekend gezicht bij is. Mary was één van de meiden die geholpen werd. Haar oude gips werd eraf gehaald. Mary zag er vooraf heel koeltjes uit en ook nog toen ze op de gipstafel moest gaan zitten. Maar op het moment dat Mary de zaag hoorde, werd ze toch wel bang. Clair en ik hebben haar hand vastgehouden en hebben rustig tegen haar gesproken. Helaas zijn de deskundige mensen hier niet zo heel subtiel naar hun patiënten toe, dus toen het gips eraf gebroken moest worden werd er maar gerukt en getrokken. Nou, ik heb zelf in het gips gezeten.. Na zes weken je arm in 1 houding te hebben gehad, doet het verrekte zeer om dat weer te gaan bewegen. Zoiets heeft tijd en aandacht nodig en bovenal SUBTILITEIT. Maar nee, de 'plasterman' bleef maar trekken aan dat been en een student die hem hielp, stond er lachend naast. En Mary? Mary was na het geluid van de zaag al van slag, en tijdens die lompe actie van die man (die bijna een kwartier geduurd heeft) was Mary gewoon volledig in panier. Clair en ik hebben haar samen moeten vasthouden om te voorkomen dat ze niet van de bank af viel en te voorkomen dat ze ging hyperventileren. Heel naar om zo'n lief meisje, zo ontzettend extreem uit haar doen mee te maken. De 'plasterman' en de student keken toen zij klaar waren vol verwondering naar hoe Clair en ik de klappen letterlijk aan het opvangen waren van een meisje dat volledig buiten zinnen was. Haar gevecht was een heel letterlijk gevecht, en mijn gevecht? Dat is om dan respectvol met mensen om te blijven gaan en te onthouden dat ik hier als vrijwilliger ben en ik hier dus niets kan veranderen omdat als je weg bent, alles weer op zijn 'oude vertrouwde' manier gaat. Toen ik vroeg aan de student waarom zij niet in Swahili het meisje uitlegde wat ze gingen doen en haar geruststelde, zij ze lachend: 'Daar ben ik toch niet voor? Ik ben er voor de benen'. Wat ben ik toch blij en dankbaar dat er in Nederland ook aandacht wordt besteed aan het sociale gebied, want hoe dat hier gaat? Het is niet iets om trots op te zijn, in mijn ogen. Ik heb mij persoonlijk heel machteloos gevoeld omdat ik weet dat het de volgende keer weer precies hetzelfde zal gaan. Dus wat bereik je er mee om er wat van te zeggen? En tegelijkertijd toch tweestrijd omdat dit zó tegen mijn gevoel in gaat. Ik heb de student om uitleg gevraagd, en haar uitleg was duidelijk. Ik leer alleen voor de benen, niet voor het kind. Dat zal dus niet zomaar veranderen denk ik.

Huil:
We gaan natuurlijk voor een blog met de 'happy thoughts', dus wat doe je dan bij het kopje huil? Nouja, eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Ik laat jullie zien en hopelijk beleven waar ik positief van ontroerd kan raken. Ik heb hier namelijk ook veel meer tranen van positieve emoties gehad dan van negatieve emoties.
Wat mij het aller-aller meeste hier raakt, het zal jullie niet verbazen, maar dat zijn de kinderen. De kinderen hier kunnen zo ontzettend veel liefde geven terwijl ze dat zelf niet eens doorhebben. Toen ik twee weken na mijn afscheid weer naar de APDK ben gegaan was dat iets heel bijzonders. Wat waren de kinderen weer blij om je te zien! Van sommige kinderen krijg je gewoon hand en een welkom maar van andere kinderen krijg je een omhelzing die je het liefst zou willen opslaan en nooit meer vergeten. Een meisje kwam naar mij toe en zei: 'God heard my prayers'. Op de vraag wat haar gebed was voor God zei ze: 'Dat jij mij weer zou komen opzoeken'. Tja, daar wordt je wel eventjes stil van hoor. Dan voel je ineens zoveel liefde, en dat van een kind. Dat is een heel speciaal gevoel:)
Op de PR- school had ik ook weer zo'n heerlijk voorbeeld waarbij ik oprecht ontroerd kan worden.
Op de slaapzalen liggen over het algemeen overdag geen kinderen want die gaan dan naar school, maar als die er wél liggen, dan weet je dat ze ziek zijn. Er was een jongetje (ik had hem nog nooit gezien), en hij lag in zijn bed, heel hard te huilen. Toen ik hem wilde optillen zij de schoonmaakster daar dat ik dat niet mocht doen want hij wilde alleen maar aandacht. Weet je.. je hoort echt wel verschil tussen een huil, als het serieus is of als het om de aandacht is. Hij huilde zo zielig en toen ik hem op zijn rug voelde was hij zooo oververhit. Ik heb zijn temperatuur opgenomen en hij had 40.2 graden koorts, arm kind. Natuurlijk voel je je dan ellendig zeg (uiteindelijk bleek hij malaria te hebben dus het was allemaal niet zo heel gek ook). Maar toen ik hem op schoot nam om hem te troosten werd hij gelukkig al wat rustiger. Ik heb toen heel zachtjes het 'baba yetu' (onze vader) voor hem gezongen, en wat denk je dat hij doet? Hij komt tegen mij aan hangen, hij vouwt zijn handen en wordt stil. Slik.. Het was echt even een heel bijzonder en intens moment en ja.. ik moet dan echt even een traantje wegpinken, want zulk soort momenten zijn echt goud waard:)
Een momentje waar ik het óók niet droog kon houden (jeetje, ik lijk wel een emotionele tijdbom haha, maar het is allemaal positief hoor), was toen Josefine en ik de geboorte van een Keniaanse baby hebben gezien. Ik heb dit al eerder in een blog geschreven maar die baby kan onder dit kopje toch niet wegblijven hoor, want ook dat was een hele mooie en intense beleving:)

Bid:
Bidden is iets wat ik hier vaak doe. Wat ik zo onder andere bid? Dat ik bijvoorbeeld mijn ogen mag open blijven houden voor alle mooie dingen die ik hier zie. Ik ben er namelijk achtergekomen dat dingen zo ontzettend snel 'normaal' worden. Kijk bijvoorbeeld eens alleen al naar de safari..
De eerste keer dat ik olifant zag, nee, ik was helemaal door het dolle heen! Olifant twee en drie, ook nog bijzonder hoor, maar daarna.. Tja, dan heb je die olifanten wel weer gezien zeg. Dan heb je veel meer zin om iets anders te zien. Te gek voor woorden eigenlijk toch? Ik bedoel.. Hoe vaak zie je nou een olifant in het wild? Dat zou toch bijzonder moeten blijven?
En de aapjes die hier in mijn tuin elke dag rond rennen.. Ook die kan ik op den duur weer zat raken. Ik zie ze elke dag, en ze stelen nog mijn was ook! Maarja, aan de andere kant, zo normaal is het niet dat apen in je tuin rond rennen. In het altijd gezellige Zwijndrecht heb ik dit anders nog nooit meegemaakt, en als dat wel gebeurt.. Dan denk ik dat ik aan het hallucineren ben van de malariapillen haha.
Maar zo zijn er hier meerdere dingen. De dagen dat ik op de PR-school aan het werk ben, beginnen als 'gewone' werkdagen te voelen. De mooie momenten met de kinderen dat zal nooit normaal worden (denk ik en hoop ik). Eigenlijk zou ik elke dag hier moeten beleven alsof het mijn eerste dag is, en mij verwonderen over alles wat ik zie. Dit is iets waar ik voor blijf bidden:)
Wanneer ik overigens óók een schietgebedje heb gedaan, was toen ik vorige week na de lunch weer naar mijn werk liep en er rakelings voor mijn voeten een slang wegkroop. Man.. spinnen zijn niet tof, maar slangen zijn toch wel écht heel angstaanjagend zeg.. Toen, heb ik ook even een gebedje gedaan. Weet ik namelijk veel wat ik moet doen als ik zo'n beest tegenkom. Volgens Ruth is het het beste, om hem te doden, maarja.. Met mijn blote handen? I don't think so haha. Uiteindelijk ben ik heeeeel stil blijven staan en heb ik gewacht tot hij helemaal uit mijn beeld vertrokken was..
Natuurlijk blijf ik ook bidden voor de veiligheid hier, en op het moment gaat het allemaal redelijk goed (ik klop dit ondertussen wel eventjes af). Het is vrij rustig hier op het moment, en ik ben dankbaar voor elke dag die we weer in rust en veiligheid hebben mogen beleven.

Lach:
Een lach, dat is toch waar je alles voor doet hier? Weet je waar ik mij misschien wel het meeste over verbaasd heb hier, is hoe snel en makkelijk je kinderen hier blij kan maken. Je hoeft niet gek te doen, je hoeft geen dure cadeau's mee te nemen, je hoeft je niet eerst te bewijzen. Alleen al door de deur binnen te lopen creëer je een glimlach. Een waarom? Ik denk omdat ze weten dat ze aandacht gaan krijgen. Persoonlijke aandacht die er normaal gesproken vaak niet is vanwege mensen tekort of.. Tja, gewoon interesse tekort.
Op één van mijn eerste dagen op de PR-school moest ik denken aan de avondvierdaagse in Nederland. Ik zag ineens die hele stoet met kinderen voor mij.. En ik zag niet de gezellige sfeer en de leuke liedjes die werden gezongen.. Nee, ik zag de grote zakken snoep en de tassen vol cadeautjes, waar de kinderen mee lopen te zeulen, waardoor de 5 kilometer die ze moeten lopen eigenlijk voelt als 15 kilometer. Maar geen geklaag, want als ze thuis zijn hebben ze én een hoop snoep, én leuke cadeau's.. Toen ik voor de eerste keer mijn klas binnen kwam lopen zag ik op de mond van de kinderen een grote lach verschijnen. En nee.. Niet omdat ze verwachten dat ik veel cadeau's of iets meeneem, maar gewoon omdat ze een gezicht zien dat aandacht aan hun geeft. En als er bij hun dan een glimlach om de mond verschijnt, dan komt dat bij mij natuurlijk ook.. Je zou toch willen dat met de avondvierdaagse dit ook genoeg was? Het gezicht van de papa's en mama's die aan de zijlijn staan en klappen voor hun kind. In plaats van cadeau's die van extreem naar steeds extremer gaan.
Het mannetje met de mooiste lach hier, is toch Ikonge haha... In mijn vorige blog heb ik over dit bijzondere mannetjes verteld, maar hij hoort echt hier onder dit kopje. Hij kan namelijk zo intens lachen als je oogcontact met hem maakt, en het mooiste vind ik nog dat hij mij ook aan het lachen kan maken. Gewoon puur, omdat het zo'n oprechte lach is:) Haha, als ik hem heb zien lachen op een dag waar alles even tegenzit, dan is dat allemaal weer goed gemaakt hoor!
Wat de kinderen hier overigens ook heel grappig vinden is als ik in mijn gebrekkig Swahili met ze ga praten of zingen. Zo is er elke woensdag een koortje van de ouderen klassen (ik denk trouwens dat ik de komende weken mij hier ook een beetje op ga richten), waar ze liedjes instuderen voor een één of ander korenfestival. Nouja, helemaal leuk natuurlijk. Maar als ik dan in het gebrekkig Swahili meezing, dan vinden ze dat maar gek en grappig. Maar ze worden er wel extra enthousiast van, omdat ze een bepaalde 'bewijsdrang' hebben. Dan komen dus al snel de trommels tevoorschijn en wordt het één groot feest:) Zij een lach, ik een lach:D

Werk:
Op het feit na dat ik hier allemaal leuke en mooie dingen mag doen en zien, is het vooral ook gewoon heel hard werken hier. 5 dagen in de week (soms 6) sta ik vroeg naast mijn bed om naar mijn werk te gaan. Ik begin het ook echt als mijn werk te zien. Maar weet je wat het mooie verschil tussen werk hier, en werk in Nederland is? Hier heb ik ontzettend veel tijd om 1 op 1 momentjes te creëren. En die momentjes zijn voor mij ontzettend belangrijk. Ik heb in Nederland gemerkt dat dit heel lastig, omdat je vaak veel kinderen hebt en maar weinig personeel. Maar hier.. Er zijn hier geen richtlijnen voor de vrijwilligers. Geen tijden waar zij zich aan moeten houden (behalve de werktijden zelf natuurlijk), geen verplichte taken die afgerond móéten worden. In het begin zag ik dit als een nadeel, omdat het in het begin kan aanvoelen als dat alles doelloos gedaan wordt. Maar het is natuurlijk wel een enorme uitdaging en test voor jezelf. Ik heb geleerd hier, om niet afhankelijk te zijn van de mensen hier om mij heen maar om zélf er voor te zorgen dat de kinderen en goede en leuke dagbesteding hebben. Als de kinderen dit hebben, heb ik dat tenslotte ook. Maar ook om dít te bereiken heb ik hard moeten werken. Kijk alleen al eens praktisch naar het feit hoe ik mijn dag invul als ik op de PR-school werk. Ik dans elke dag even met de kinderen en soms zijn er collega's die tegen mij zeggen dat ik hiermee moet stoppen, omdat sommige kinderen bewegingen maken die niet 'christelijk' zijn (de kinderen zijn hartstikke spastisch en zitten in een rolstoel. Echt veel keus in dansbewegingen hebben ze niet haha). In het begin zou ik hier naar geluisterd hebben, maar daar ben ik mee gestopt hoor. Als de leraren van deze school zelf niet op komen dagen vanwege een beetje regen, dan laat ik mij ook niet vertellen hoe ik als nieuweling, alleen met deze kinderen, mijn dag moet invullen. Het gaat er toch om, om wat goed is voor het kind? Een beetje lichaamsbeweging is hartstikke goed voor ze, en wat het belangrijkste is? Ze hebben de grootste lol (en ik overigens ook haha).
Het is hier hard werken om waardering te krijgen van collega's, omdat ik merk dat mzungu's hier vaak als bedreiging worden gezien. Mzungu's die het 'wel weer' beter zullen weten. Ik snap heel goed dat de lokale mensen hier niet altijd blij mee zijn. Daarom probeer ik zoveel mogelijk om de lokale mensen overal in te betrekken. Bijvoorbeeld toen we in het klaslokaal alle kasten hebben opgeruimd (mijn doel daarbij was om te kijken wat er eigenlijk allemaal voor materiaal was). Ik heb mij de hele tijd als domme toerist gedragen. Kunt u mij vertellen wat dit is? Oh, dat ziet er leuk uit, waar is het voor? etc. Op die manier konden de lokale mensen alle spullen aan mij uitleggen en werden zij er zelf aan herinnert wat ze ook al weer allemaal hebben. Wat ik dan wel weer een beetje schokkend vond, was toen ik vroeg wat dit was? (het ging om klei), dat ze eigenlijk helemaal niet wist wat het was. Dit heb ik dan weer aan haar uitgelegd, en de kinderen zijn er echt gek op! Met de attributen die aanwezig waren hebben we trouwens een heel mooi kunstwerk gemaakt voor beide 'special classes'. Een groot hart met de handen van de kinderen, waarin staat: 'God Loves'. (in de handen stonden de namen van alle kinderen.). Wat dan wel weer jammer is, is dat het in de andere special class wordt opgevouwen en in de kast wordt gelegd. Er is geen ruimte op de muren, ja ja, jammer hoor.
Gelukkig kan ik in mijn eigen lokaal zélf bepalen of er ruimte is op de muren of niet.

Bewonder:
Bewonder.. Tja, zal ik 6 A4tjes voltikken? Ik geloof dat dit toch wel de hoofdzaak is van mijn verblijf hier. Er is hier zo ontzettend veel om te bewonderen. Kijk alleen al eens naar toen ik op safari ben geweest. Ik heb alles bewonderd, van de indrukwekkende grootte van de olifanten tot de bizar kleine dik diks (hertjes), en van die reusachtige berg (de Kilimanjaro), tot mooie kleine paarse bloempjes, die juist door die kleinheid weer opvielen. Kijk.. Nederland is mooi hoor, echt waar.. Met de zee, de bossen, de weilanden etc. etc. (ook heel veel om je over te verwonderen) Maarja, ik ben er op de volgende manier naar gaan kijken:
God heeft niet voor niets de natuur zo mooi en zo veelzijdig gemaakt. Elk land heeft weer zijn eigen dingen om je over te verwonderen. Ik ben heel blij dat ik meer heb mogen zien van die veelzijdigheid dan alleen maar de bossen en het strand in Nederland. Begrijp me niet verkeerd, als ik daar weer ben kan ik ook weer intens genieten van alles wat ik zie hoor, maar ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb om, in dit geval, hier te kunnen genieten van alles wat ik zie, en het heeft mij ook heel nieuwsgierig gemaakt naar wat er allemaal nog meer te bewonderen valt (misschien toch maar op zoek naar een reislustige vent, en een vaste baan is misschien ook wel handig als ik over 3,5 maand weer terug ben haha).
Maar er zijn écht heel veel dingen hier die ik bewonder. Wat ik bijvoorbeeld mooi vind om te zien is de 'simpelheid' waar mensen mee leven. Als ik kijk naar een teacher van mijn school bijvoorbeeld.. Zij werkt een hele dag en verdient daar precies genoeg mee om eten te kunnen kopen voor haar hele gezin voor die dag. Ik zou denken, shit.. Als er bijvoorbeeld iets kapot gaat in mijn huis, dan heb ik niet eens geld om dat te kunnen repareren. Maar wat zij denkt? Weer een dag waarop we allemaal gegeten hebben, daar ben ik dankbaar voor. Ik vind dat bijzonder om te zien, dat je met zo weinig zo gelukkig kan zijn.
Waar ik ook bewondering voor heb ik de blijdschap van de kinderen. Kinderen zijn hier blij met het krijgen van een ballon.. Ja, echt waar.. een ballon. En daar doen ze dagen mee, zelfs als hij al geklapt is, want dan kan je het natuurlijk altijd weer als kauwgom gebruiken toch?
Soms frustreert de houding van de Afrikanen mij mateloos. Altijd dat 'ge- pole pole'.. Soms wil je wél dat er vaart zit achter dingen, dat mensen hun afspraken nakomen, dat er iets meer pit zit in de dingen die zij doen, maar tegelijkertijd is dat toch ook weer iets wat ik bewonder. Want is het niet zo dat in Nederland alles juist precies het tegenovergestelde is? Alles Raka raka (snel, snel) en nooit de tijd nemen om even stil te staan bij wat je doet? Kijk, ik heb het natuurlijk wel echt over twee uiterste, maar soms zou ik best iets meer van die Afrikaanse (pole pole-houding) willen hebben in Nederland. Als ik kijk naar hoe ontspannen de mensen hier in het leven staan, dan heb ik daar bewondering voor:) Ze genieten van alle kleine momentjes voor zichzelf en van de momenten die ze samen met familie en vrienden hebben, en ik geloof dat dat echt wel een gezonde houding is hoor, al moet je er natuurlijk niet in doorslaan.. Maar het is zeker iets wat ik mee ga nemen naar Nederland. Leren genieten van alle momenten en soms ook momenten voor jezelf creëren. Als er alleen maar haast, haast en nog eens haast is, dan is er toch ook geen tijd om te bewonderen? Zonde hoor..

Maar niet zonder HEM:
In de officiële tekst van Ramses Shaffy, wordt er gezongen: 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder... Maar niet zonder ons..' Maarja, aangezien ik op het moment nog één van de weinige vrijwilligers hier ben (Clair gaat nu ook bijna naar huis), is van ons niet echt sprake meer haha. Maar mijn lieve tante heeft de tekst heel mooi aangepast naar: 'maar niet zonder HEM', en dat is iets wat ik elke dag probeer na te streven. Het mag dan wel stilletjes worden hier om mij heen, ik mag toch altijd weten dat er iemand bij mij is, en dat is toch wel een heel troostende gedachte. Zeker als het soms even niet allemaal zo veilig en leuk voelt. Gelukkig zijn zulke momenten maar zeldzaam en is het nu al weer een poosje rustig, maar ik ben toch dankbaar dat ik mag weten dat er altijd iemand naast mij staat om mij te beschermen of te troosten, maar tegelijkertijd ook iemand waar ik die mooie en kostbare momenten mee mag delen:)

Er zijn nu al drie werkweken voorbij op de PR-School en ik begin lekker mijn draai te vinden hier. Het was eerst aftasten, hoe leg je contact met kinderen terwijl er niemand is die mij kan helpen met het leggen van contact? Maar door de vrijheid die ik hier heb gekregen (ook al was dit niet helemaal gepland), ben ik snel op mijn plek gekomen hier en mag ik elke dag genieten van super mooie kindertjes. Ik hoop dat ik nog veel mooie momenten mag meemaken hier, maar daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd:)
Ik heb besloten om een deel van het ingezamelde sponsorgeld te besteden aan operaties. Er zijn hier namelijk zo ontzettend veel kinderen die zitten te wachten op een operatie. Sommige kinderen zitten bijvoorbeeld al 10 weken op de APDK, omdat ze maar wachten tot ze geopereerd kunnen worden, maar door geld te kort moet hier op gewacht worden. Heel sneu, ze moeten zo lang wegblijven van thuis. Het lijkt mij dus een mooi doel om daar een deel van mijn sponsorgeld te besteden. Op de PR-school is het nog even aftasten, omdat alles nog heel erg aan het opstarten is. Ik wil eerst rustig bekijken wat er écht nodig is, voordat ik besluit waar ik mijn geld aan ga besteden, dit wordt dus nog vervolgd.
Dit was het voor nu weer eventjes, maar ik hoop snel weer een vervolg te geven aan deze blog met nog meer mooie momenten die ik hier meemaak:) ik deel het graag met jullie!
Heel veel liefs van mij:)
Mailadres: suzanneinkenia@hotmail.com
Rekeningnummer: 609.255.053
T.N.V. S.W. Schenkel
Ps. als jullie iets willen opsturen kan dat ook, het is een heel verhaal dat je op de envelop moet zetten:
Suzanne Schenkel
C/O Ruth v. Ogall
Kenya medical trainigcollege
P.O. bow 90219-80100
Mombasa, Kenya

Pps. Ik kreeg twee weken geleden ineens een hele lading post uit Nederland:D daar wordt ik nou blij van zeg! Ze hebben allemaal een mooi plekje gekregen op mijn kamer:)