Time flies

Ik zal deze blog eerlijk beginnen met het bekennen dat ik al bijna zes weken het schrijven van mijn blog aan het uitstellen ben. Niet omdat ik niets mee maak hoor, maar omdat het moeilijk is om hier de tijd te vinden om even te gaan zitten en je laatste weekjes weer op een rijtje te zetten. Soms verplicht ik mijzelf om in het weekend aan mijn blog te zitten en dan besef ik ineens dat ik óók nog even naar het project toe zou kunnen gaan, om daar met de kids te spelen en van het één komt het ander. Weer geen blog geschreven haha. Maargoed, om te beginnen: 'Ik ben nu ruim over de helft:)'.
Op 26 juni ben ik samen met Moniek naar het immigratiekantoor gegaan en heb ik mijn visum verlengd met 3 maanden. Ik mag nu dus officieel tot 1 oktober blijven, maar ik zal wel ietsje eerder naar huis komen als dat.
Het voelt heel gek, want zonder dat ik het wil is het aftellen toch een beetje begonnen. De PR-school is de hele maand augustus gesloten vanwege vakantie. Dit houdt dus heb ik vandaag (29-7-2014) afscheid genomen van de kinderen. Gelukkig is er nog meer dan genoeg ruimte op APDK waar ik aan het werk kan, en zal ik dus de hele maand augustus daar nog werkzaam zijn:)(heel leuk om te mogen eindigen waar ik ook begonnen ben:)). En dan... Dan zijn Agaath en Dirk als het goed is alweer hier om de reis af te sluiten met een kleine vakantie.
Gek dat het ineens tastbaar wordt, wanneer je afscheid is, daar wil ik namelijk eigenlijk nog helemaal niet aan denken. De weken gaan echt in sneltreinvaart voorbij, maar ik doe ontzettend mijn best om van elk moment dat ik hier beleef, intens te genieten en het vast te leggen.
Ik heb van veel mensen de vraag gekregen wat ik met het opgehaalde sponsorgeld ga doen en nu ik hier langere tijd zit kan ik een stuk concreter zijn over het doel van het geld. Ik heb bewust een poos gewacht met het uitgeven van het geld omdat ik zeker wil weten waar ik het geld het beste aan uit kan geven. Als je hier namelijk aan de lokale mensen vraagt of ze iets nodig hebben, dan kunnen ze natuurlijk altijd wel iets verzinnen. Een camera, een laptop etc. etc. en zo zijn er genoeg dingen te verzinnen die mensen willen hebben, maar die niet essentieel zijn. Als ik alleen al kijk naar mijn klaslokaal op de PR-school dan liggen alle kasten vol met materialen die ze nooit gebruiken omdat ze toch niet echt weten wat ze ermee moeten doen. Daarom heb ik besloten om mijn sponsorgeld niet te besteden aan materialen hier voor school. Ik heb besloten om al het geld te besteden aan operaties. Bij deze blog heb ik wat foto's toegevoegd waarop je de benen van kinderen ziet die op de APDK verblijven.
Ik weet dat ik geld heb opgehaald om uit te geven op de PR-school maar nu ik hier langer ben zie ik gewoon heel duidelijk dat het geld uiteindelijk beter terecht komt bij APDK. Niet omdat de PR-school er gekke dingen mee doet, totaal niet, maar op de PR-school wordt het geld besteed aan materialen en zoals iedereen weet zijn materialen maar van korte duur.
Ik wil het ingezamelde geld besteden aan iets duurzaams, iets waar de kinderen voor altijd wat aan hebben. En op de APDK kunnen we hier heel letterlijk voor zorgen, door middel van een operatie. Alle kinderen die op APDK zitten, wachten voor een operatie of zijn aan het revalideren van een operatie. Vaak ligt het probleem bij de benen. De één heeft klompvoeten, de ander heeft x-of o-benen, de ander heeft maar één been en weer bij een ander zijn de voeten zo vergroeid dat zijn tenen zijn scheenbenen aanraken. Door deze kinderen te voorzien van een operatie kunnen ze weer een toekomst krijgen en dat is op langere termijn veel belangrijker dan het kopen van materialen. Een operatie aan één been kost €500,00 en vaak moeten kinderen aan twee benen geopereerd worden. Dit houdt dus in dat één kind €1000,00 euro kost exclusief vervoer. De 'makkelijke' gevallen (kinderen met bijvoorbeeld O-benen) kunnen hier in Port Reitz geopereerd worden en daar kunnen ze dus gewoon in een rolstoel heen. Helaas zijn er ook complexere operaties die in Nairobi moeten worden gedaan, dit houdt dus een lange en dure reis in.
Ik heb zelf wat jongeren ontmoet die na revalidatie zelfs gewoon naar college konden en dat hebben afgerond en nu 5 dagen in de week aan het werk zijn. Dan zie je hoe belangrijk zo'n operatie is voor deze kinderen/jongeren.
Op het moment zitten er ±60 kinderen op APDK en zeker 40 kinderen moeten nog geopereerd worden en er komen ook elke week weer nieuwe kinderen bij. Soms zitten kinderen ruim een jaar op APDK omdat ze simpelweg het geld niet hebben voor de operatie en dus wachten op sponsors.
Soms lijkt de situatie een beetje uitzichtloos omdat er niet veel extra geld bij komt maar er wel elke keer kinderen bij komen, daarom wil ik mijn geld hieraan besteden.
In het bijzonder wil ik één jongetje laten operen. Zijn naam is Rama. Rama is het vrolijkste mannetje van APDK, die altijd de kleine kinderen zal helpen, maar heeft misschien wel de slechtste benen van heel APDK. Zijn dossier zegt dat bij een brand zijn benen beschadigd zijn. Aan de ene kant loopt hij op een stomp en aan de andere kant is het zo vergroeid dat zijn tenen aan zijn scheenbeen vastzitten. En weet je wat het mooiste is als je kijkt naar dit mannetje? Hij is ALTIJD vrolijk, en als we voetballen, rent hij het allersnelst voor de bal óp zijn stompen, echt ongelofelijk:)
Hij zit nu al lange tijd op APDK en daardoor kan hij niet naar school, daarom zou ik graag willen dat hij geopereerd wordt. Hij moet alleen wel geopereerd worden aan 2 benen en in Nairobi, dus dat zal bijna €1500 ,00 kosten. Een mooi doel om het ingezamelde geld aan te geven:)
Het overige sponsorgeld zal ik ook besteden aan operaties, in de hoop dat er weer een paar kinderen minder op APDK hoeven te blijven..
Ik hoop dat ik jullie zo wat duidelijkheid heb gegeven over wat ik met het sponsorgeld ga doen, maar als jullie nog vragen hebben kun je ze altijd even mailen naar suzanneinkenia@hotmail.com.
Ik heb nu net eindelijk even een rustmomentje gevonden om echt goed te gaan zitten voor het schrijven van mijn blog. Naar mijn gevoel ben ik hier namelijk altijd bezig met van alles en nog wat, maar nu... Nu is het tijd om écht aan het werk te gaan en een blog te gaan schrijven van 25 blaadjes (mwahh, ongeveer, plus minus..).
Sowieso heb ik weer twee avonturendagen gehad! Twee weken geleden hebben Moniek en ik, Hidde van het vliegveld gehaald. Dit is een vrijwilliger die twee weken met mij op PR-school heeft gewerkt en nu ook naar APDK gaat. Maar okee, we hebben even kennis laten maken met zijn gastgezin en vervolgens zijn we naar town gerezen. Moniek en ik wilde namelijk kleren laten maken dus, hop, de tuktuk in. We hadden van Janneke gehoord welke winkel we precies moesten hebben, de Shianzi mimi. Dit aan de tuktukdriver laten weten en die wist natuuuuuurlijk wel waar dat winkeltje zat maar eenmaal aangekomen bleek hij flauw idee te hebben. Hij heeft het aan lokale mensen gevraagd en die zeiden: 'yes, yes, Shianzi mimi is my shop, come!'.. Tja... niet dus haha.. Maargoed, in de winkel aangekomen hadden ze echt té leuke stoffen dus ik kon het toch niet laten haha. Donkerblauw met groen witte bloemen en roze met allemaal gekleurde rondjes, en dan.. Dan komt het onderhandelen gheghe.. Dit vind ik toch zooo leuk he, ik wordt daar gewoon heel fanatiek van. Of het nou om de prijs voor de tuktuk, de huwelijksschat of het winkelen gaat, ik wil gewoon alles voor de laagst haalbare prijs meenemen haha. Waarom? Omdat ik hier sowieso wordt belazerd door iedereen omdat ik blank ben en ik vertik het om daar aan mee te werken, dus: zaken doen.
Twee doeken mocht ik kopen voor maar 4000 shilling... Hmmm, dan kan ik net zo goed boodschappen gaan doen bij de bijenkorf, dan heb ik dus twee doeken voor bijna 40 euro, waar nog een broek van gemaakt moet worden, I don't think so... Uiteindelijk heb ik de twee doeken voor een mooie prijs meegekregen waar Ruth zelfs trots op was, mooi. Maarja, dan is het natuurlijk nog niet afgelopen want dan moet er ook nog wat van gemaakt worden. En als je bij die winkel kocht moest je natuurlijk ook bij zijn atelier wat laten maken en aangezien wij nog steeds in de veronderstelling waren dat dit 'shianzi mimi' was, die Janneke ons had aanbevolen, gingen wij hem zonder twijfel achterna. We hebben gewandeld naar een straatje, nee, daar wil je nog niet dood gevonden worden! Tassen op de buik, ogen overal en niet je aandacht verliezen. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij de winkel en heeft onze ontwerper onze vraag precies uitgetekend. Voor mij een jurkje en een broek en voor Moniek een broek. Helemaal blij en gelukkig met het ontwerp maar toen kwam de prijs weer. Maarja, na twee keer de winkel 'boos' uit te zijn gelopen gaf de man toch toe op de prijs en hebben we een mooi aanbod gekregen.
Twee dagen later, op 17-07-2014, zijn we de kleren op wezen halen. Eerst met de matatu richting town en vervolgens op zoek naar ons winkeltje. We zijn begonnen met de winkel waar we de stoffen hebben laten maken omdat onze verkoper had beloofd ons naar de 'ontwerper' te brengen aangezien het echt onmogelijk was om terug te vinden. Maar je raad het al... Meneer werkte vandaag niet en de mensen die daar deze dag werkten hadden géén idee waar we moesten zijn.. Uiteindelijk zijn we zelf maar gewoon op stap gegaan omdat we toch persee onze kleren wilde. Onderweg zijn we nog de officiële 'Shianzi mimi' tegengekomen, dus ons voorgevoel dat we besodemieterd waren werd bevestigd. Maar okee, na zoeken en dwalen zijn we op de goede plek uitgekomen (wonder boven wonder), waren onze kleren klaar én mochten we het nog meenemen voor de afgesproken prijs. Uiteindelijk ben ik wel heel blij met het resultaat hoor, ik heb een súperleuk jurkje en een broek die lijkt op een zwartepietenbroek, maar hakuna matata, ik vind het leuk:D
Ik heb trouwens de bigfive compleet hoor lieve mensen:D Bekijk maar eens de foto's, ik heb ze alle vijf op de foto staan!
Voor de kinderen van de PR-school wilde ik heel graag een activiteit doen die van lange duur is. Een keertje nagels lakken, schminken, kralen rijgen, met de bal gooien, het zijn allemaal maar activiteiten van korte duur. Ik wil een langdurige activiteit waarmee ze uiteindelijk ook nog resultaat zien, dus: 'klas lokaal oppimpen'. Er is een muur in mijn lokaal dat nog helemaal leeg is omdat het te hoog is voor de lokale mensen om wat op te hangen (je gaat toch niet op een tafel staan? Nee daar worden ze niet voor betaald hoor *zucht*). Maar goed, het leek mij leuk om het lokaal echt typisch Keniaans te maken aangezien er al genoeg Hollandse troep (sorry voor de Hazes en Froger-fans) in de kasten ligt. En wat is er nou typisch voor Kenia? De big five natuurlijk:)Dus de afgelopen vier weken ben ik met de kids aan de knutsel gegaan. Verven, stempelen, scheuren, plakken, alle inspiratie die ik op mijn werk op 'Ons blije Honck' heb opgedaan heb ik hier gebruikt en eigenlijk ben ik stiekem best heel trots op het resultaat (oh, en karin, je crepepapier is gebruikt hoor!). Niet omdat het mijn idee is maar omdat alle kinderen, of ze nu in een rolstoel zitten, spastisch, verlamd zijn, of wat dan ook, ALLEMAAL er aan hebben meegewerkt. Voor hun een onwijs mooi iets en vooral gaaf om te laten zien aan de lokale mensen wat deze kinderen allemaal kunnen:) Ik heb de dieren dan ook met ultrasonische lijm vastgeplakt dus het kan er ook NOOIT meer van af haha.
De afgelopen weken hebben een beetje bekend gestaan als (in de ogen van Moniek en mij) de 'kwakkelweken'.
In de eerste week dat Moniek hier kwam was er niets aan de hand maar vanaf de tweede week was er helaas wel wat gedoe (dit heeft uiteindelijk wel hele interessante dingen meegebracht haha) . Moniek heeft een oorontsteking gekregen die erg lang duurde en ik werd gebeten door een spinnetje in mijn nek waardoor ik een wond kreeg. Dus wat doe je dan? Je gaat naar de Keniaanse dokterXD Nouja, een vriendin van Ruth die heeft geleerd voor huisarts en die heeft zonder ons te ondervragen een stoot medicijnen meegegeven. Antibiotica wordt hier namelijk om een scheet gegeven. Je hoeft maar eventjes je stem kwijt te zijn en hup.. Antibioticakuurtje. Trouwens een klein feitje tussendoor: Hier in Kenia schrijven ze de dosis van de medicatie op het papieren zakje dat je mee krijgt. Bij mij stond er: 1x3.. Wat denk ik dan? Ik moet in één keer 3 pillen innemen, dus Suzanne doet dat natuurlijk braaf, want de dokter heeft het gezegd haha. Wat bleek? Over 1 dag moet ik 3 pillen nemen. Ik heb dus op een ochtendje even 9 pillen naar binnen gewerkt. Ik kan je vertellen, daar ga je echt gek van doen en gekke dingen van zien.. Gelukkig kwam ik er redelijk snel achter dat het de verkeerde dosis was en ben ik snel overgegaan op de goeie.
Maar helaas, Monieks oorpijn stopte niet en mijn wondje werd alleen maar groter en er heeft toen per ongeluk ook nog een kindje in gebeten en dus moesten we weer naar de dokter. Dit keer zijn we wel naar een privekliniek gegaan omdat daar toch wat beter opgeleide mensen werken. Gewapend met een bus pringles (het wachten duurt hier nogal lang namelijk aangezien alles pole pole gaat) zijn we langs de dokter geweest en heeft Moniek andere antibiotica gekregen en heb ik mijn bloed laten testen. Gelukkig ben ik helemaal gezond en heb ik geen enge ziektes overgenomen. Daarna wel nog een infectie over mijn lichaam gekregen en een dikke ontsteking in mijn voet, maar nu..... Ik ben weer helemaal fris en fruitig.. Wel ruim 150 euro armer aan medicijnen, maar ze hebben wel goed hun werk gedaan haha.
Ondertussen heeft Moniek het huis verlaten en hoop ik dat ze weer helemaal de oude is in Nederland:)
Het is toch wel iets boeiends hoor. Ik heb ondertussen al zo ontzettend veel vrijwilligers zien gaan, en eerlijk is eerlijk, afscheid nemen is nooit leuk en doet toch altijd een beetje pijn, maar er komen (vaak) ook weer nieuwe mensen voor in de plaats. Wat ik zo mooi vind om te zien is dat er altijd nieuwe karakters bij elkaar komen. Iedereen komt ook met een ander doel hierheen. Tuurlijk, ze komen allemaal voor vrijwilligerswerk, maar iedereen heeft toch echt zijn eigen talent hier in. Ik merk dat mijn ding toch echt met de gehandicapte kinderen werken is, maar er zijn ook juist weer vrijwilligers die veel optrekken met de pubers, en weer anderen die vooral komen om hun Swahili te onderhouden. Ieder heeft een eigen missie en dat maakt ook dat je elkaar heel goed aanvult.
Op dit moment ben ik weer volledig werkzaam op APDK en het voelt echt gewoon als thuiskomen. In de tijd dat ik op de PR-school heb gewerkt ben ik nog regelmatig naar APDK gegaan. Soms omdat ik geen zin had in een vrij weekend maar soms ook gewoon om weer even nieuwe energie op te doen voor de PR-school. De PR-school was namelijk ontzettend gaaf om te doen met de kinderen maar het is ook heel erg intensief aangezien ik altijd alleen de verantwoordelijkheid droeg. Daarom was het heerlijk om soms naar APDK te gaan. En nu, nu ik hier weer vast werk, is het elke dag alsof ik de kinderen steeds een stukje meer ga missen. Want weet je wat het is? Afgelopen weekend ben ik niet op het project geweest, en dan mis ik de kinderen stiekem al een beetje. Een Ikonge die naar mij, 'Mama' schreeuwt en gebaart, Titus die al kwijlend mijn haren probeert te grijpen, Ali die aan mijn broek gaat hangen zodat ik half in m'n onderbroek sta, (grote) Moussa die mij Swahili wil leren, de Nursingroom waar ik langslopen en waar alle kinderen mijn naam in koor roepen, en, en, en... Tja, zo kan ik nog een heel rijtje opnoemen, en met elk woord dat ik typ denk ik, oei.. Dat komt toch zo heel langzaam aan verrekte dichtbij, en dat is heel confronterend. Mijn tactiek die ik nu aanneem? Ik doe niets meer wat mensen van mij vragen/verwachten, maar doe alleen nog maar dingen die ik wíl doen, dat betekend dus veel qualitytime met de kids en vooral ook gewoon heel veel foto's maken. Dat zijn tenslotte de herinneringen die ik ook met jullie kan delen:)
In de tussentijd ben ik btw ook nog wezen mountainbiken hier in Kenia. Ja, I know, wie gaat er nou fietsen met ruim 35 graden en volle zon? Nou, ik dus, en gelukkig met mij nog een aantal andere vrijwilligers:) Doingoood organiseert altijd een fietstour en toen ik ervan hoorde heb ik heel veel mensen uitgelachen, wie doet dat nou? Maar toen ik hoorde dat het vooral 'rustig' fietsen is omdat het voornamelijk sight-seeing is, ben ik toch overstag gegaan. Dus.. Met goede moed 's ochtends om half 7 vertrokken uit Port Reitz om op tijd in het Doingoood huis te zijn (daar reis je 's ochtends in de spits namelijk nogal lang over). Van het Doingoood huis weer naar Gokart met de tuktuk en toen begon het avontuur. Okee, eerlijk is eerlijk, het was stiekem best leuk. Je fiets namelijk door kleine traditionele dorpjes heen, en als je langs zo'n poephutje fietst komen er kindjes naar buiten die al zwaaiend 'Mzungu' roepen. Dat soort plekjes zie je gewoon niet zo veel en om dat dan op zo'n manier te doen is wel super leuk. En wat goed voor mijn ego is? Er was een Keniaanse vrouw als begeleidster mee en alle vrijwilligers fietste gewoon nog beter als haar, ik dus ook:D. Mijn fiets is onderweg overigens wel 3 ermee gestopt maar gelukkig waren er zat mensen mee die konden helpen. We zijn geëindigd bovenop een berg (deze zijn we wel met álle vrijwilligers opgelopen) waar je heel Mombasa kon zien, das wel gaaf hoor:), maar het moment waar we het natuurlijk allemaal voor deden was het Doingoood bord. Janneke heeft boven op de top een Doingooodbord opgehangen zodat iedereen die de top gehaald heeft, zijn naam hierop kan schrijven, dit heb ik natuuuuuurlijk wel gedaan. Ik moet toch tenslotte wel bewijs hebben hiervoor?
Op APDK is trouwens een nieuwe trend aan de gang (dankzij Moniek). De kinderen smeken elke speeltijd om Kibe (Hide and seek/verstoppertje). Met Moniek hebben we het een keer gedaan en de kinderen waren ontzettend fanatiek. De zoeker (in de eerste keer is dat Moniek of ik) telt hardop tot 20 en ondertussen rennen alle kinderen een andere kant op. Je zou het moeten zien! Want waarom zitten de kinderen op APDK? Omdat ze allemaal wat mankeren aan hun benen. Dus als ze allemaal wel moeten rennen gaat de één rennend op zijn stompjes, de ander rennend op zijn voeten die volledig naar buiten gedraaid zijn, de andere met krukken etc. Het is net de jostiband alleen dan met verstoppertje. En wat het leuke is? Ze worden steeds creatiever met zoekplekken. Eerst wist je standaard waar de kinderen zaten. Óf op de jongenskamer, óf in het klaslokaal. Maar tegenwoordig is het één grote verassing waar je de kinderen aantreft. Laatst was ik op zoek naar Rama (van deze jongen is ook een foto bij de blog. Een jongen met één stomp en waar zijn andere voet tegen zijn scheenbeen is gegroeid.) en toen vond ik hem na ruim een kwartier op de jongenskamer. En niet op een zomaar voor de hang liggende plek, nee hij was in de kledingkast gekropen. Maar deze kast was veel te klein voor zijn lengte, dus wat had hij gedaan? Hij had zijn stompje en zijn voet eigenlijk in zijn nek gelegd en lag op zijn rug in die kast. Het zag er echt briljant uit! De kinderen zijn gewoon gek op zulke spellen omdat ze dan even niet hoeven te denken aan hun beperking, nee ze kunnen gewoon lol hebben en ondertussen nog bewijzen dat ze verdraaid snel en lenig zijn op die benen van hun, ik geniet daar volop van!
Ondertussen ben ik ook nog een keer mee geweest met de mobile clinic. We zijn weer op stap gegaan om gehandicapte kinderen te 'screenen' voor APDK en om de andere kinderen de zorg te geven die ze op dat moment nodig hebben. Op de eerste dag hadden we echt een briljant begin.
We hadden een contactpersoon die nog een plekje wist waar twee gehandicapte kinderen leefde, maar als we mee wilden moesten we wel lopend gaan want het was niet begaanbaar met de ambulance. Nouja, Hakuna matata natuurlijk. Hoe vaak krijg je nou de kans om bij de mensen zelf thuis te kijken? Dus hup, de auto uit en te voet verder. In het begin was het goed te doen, we liepen door een smal paatje en moesten af en toe wat overwoekerde takken verwijderen. Maar vervolgens werd het pad steeds smaller en liepen we eigenlijk echt tussen de bosjes door. Mijn tactiek was gewoon verstand op nul en niet nadenken wat voor dingen er hier in de bosjes zitten. Na een klein 10 minuten lopen waren we bij het eerste meisje. Zij zat voor een poephuisje de afwas te doen op de grond en had alleen maar vodden om haar lichaam. Het was aan de ene kant een schrijnend gezicht maar aan de andere kant was het ook weer mooi om te zien dat er wel werk van gemaakt wordt. Zo had APDK kuikentjes gesponsord zodat ze later eieren kunnen verkopen, dan kan zij binnen haar omgeving toch wat geld verdienen. We liepen vervolgens nog een stukje verder en moesten ons echt door een maïsveld heen wurmen voor we bij de volgende aankwamen. Deze jongen had een rolstoel van APDK gesponsord gekregen maar hij moest een nieuwe stoel omdat hij niet kon rijden met deze aangezien hij in een omgeving leeft met mul zand en kiezelsteentjes, zijn banden gingen dus continu lek. Ook voor hem was er iets opgebouwd. Hij had zaadjes gekregen om groenten te verbouwen. En ook hij kon dus op deze manier in de toekomst geld inzamelen. Het was bijzonder om dit alles van zo dichtbij mee te maken en om de armoe van deze mensen zo dichtbij te zien.
Op de terugweg moesten we ons weer een wegbanen tussen de maïsvelden door en vervolgens weer door de bush. Ik liep voorop samen met de contactpersoon en opeens bleef ze doodstil staan en zij dat we niet mochten bewegen. Je zal wel begrijpen dat ik op zo'n moment natuurlijk heel goed kan luisteren maar tegelijkertijd ook alle behalve relaxt ben. En opeens zag ik waarom we stil moesten staan. Vlak voor de voeten van de contactpersoon gleed heel snel een vieze zwarte slang voorbij, wauw, wat was ik blij dat ik niet voorop liep zeg! Dat had heel anders kunnen aflopen..
We zijn in totaal dit keer twee dagen rond wezen reizen en hebben veel verschillende kinderen gezien met heeel veel verschillende aandoeningen. Op vrijdagochtend zijn we naar huis gegaan waar we ook nog weer een 'sensatieverhaal' hadden.. We reden op de snelweg met ±100 kilometer per uur. Moniek en ik zaten achterin de auto, moniek bij de deur en ik aan de bestuurderskant. We zaten een beetje weg te dutten (dat kon eindelijk, na een al twee dagen alleen maar gehobbeld te hebben) toen we plotseling een flinke hobbel overgingen. Je raad nooit wat er gebeurde.. De achterdeur vloog met een klap open en Moniek die bij die deur zat viel bijna naar buiten maar kon zich gelukkig nog op tijd tegenhouden. De eerste minuut hebben we heel hard gelachen maar daarna drong ineens tot ons door wat er gebeurde, dat had ook wel heel anders kunnen aflopen zeg.. Even voor Moniek: Lea heeft ervoor gezorgd dat de auto naar de garage gaat, en hij is nu als het goed is weer gemaakt:).
Op dit moment schrijf ik mijn blog vanuit het Doingooodhuis omdat ik helaas niet meer in mijn vorige gastgezin kan blijven wonen. Mijn oude gastgezin heeft haar ex in huis genomen waardoor de situatie nogal... complex is geworden. Vanaf dinsdag slaap ik dus in het Doingooodhuis en morgen ga ik naar mijn 'nieuwe' gastgezin toe.. Nouja, echt nieuw is het ook niet want ik ga bij Leah wonen en die ken ik natuurlijk wel al langer dan vandaag:) ben erg blij dat ik daar terecht kan. Morgen ga ik al mijn spullen ophalen en ga ik het hoofdstuk 'Ruth' officieel afsluiten. Ik heb al die tijd met heel veel plezier bij haar gewoond maar nu is het ook goed om ergens anders heen te gaan. Verandering houd een mens scherp toch? Ik zit nu nóg dichter bij mijn werk, heb altijd WIFI, een gezin dat ontzettend lief is, ik vermaak mij wel:)
Voor nu ga ik er weer een eind aan breien. Jullie hebben lang moeten wachten op een volgende blog maarja, ik hoop dat jullie wel gewoon weer met veel plezier gaan lezen:)
Heel veel plezier en (ik wil het eigenlijk niet zeggen maar ik ga het toch doen:) tot snel..
Heel veel liefs van mij:)
Mailadres: suzanneinkenia@hotmail.com
Rekeningnummer: 609.255.053
T.N.V. S.W. Schenkel