Mobile clinic en 'Kingsday':

Ja, er zijn weer bijzondere dagen voorbij gegaan zeg. Het bijzonderste van afgelopen week was zeker de mobile clinic. Woensdagochtend om half 8 moesten we al klaar staan bij APDK om te vertrekken. Met een oude ambulance zijn we met de Ferry overgestoken om onze lange weg te beginnen. De mobil clinic is wat het zegt, een rijdende kliniek. Moeders komen met hun kinderen (allemaal met een beperking) naar een centraal punt waar de fysiotherapeut dan heen rijd. Hier krijgen de mama's aandacht voor hun gehandicapte kind. Op dag 1 zijn we op 8 verschillende punten geweest, waarvan we maar op 3 plekken moeders hebben gezien. De moeders moeten soms wel 2 uur lopen om op plaats van bestemming te komen en zeker in het regenseizoen is dit erg lastig. Op de eerste stop was er een mama met een dochtertje met syndroom van Down. Het voetje van die dochter stond naar binnen maar volgens de fysiotherapeut kon dat makkelijk met een 'excersize' opgelost worden. Moeder had in totaal 2 uur gelopen en werd na 2 minuten een oefening uitleggen, weer naar huis gestuurd. Dat is wel schrijnend om te zien hoor. Maar tegelijkertijd heb ik ook grote bewondering voor de moeders, dat zij deze tocht overhebben voor hun gehandicapte kind. Echt heel veel respect! Ik moet eerlijk zeggen dat de route van de eerste dag wel echt het meest indrukwekkend was. We hebben hier het échte Kenia leren kennen. Geen Kenia waar ze auto's en elektriciteit hebben, geen Kenia waar ze winkels hebben, nee, een Kenia waar ze enkel hun eigen tuin hebben. En hun huisjes.. Tja, het zijn hutjes. Modderhutjes die je in 'bobo's in the Bush' ook zag, ze bestaan dus echt. Als je vanuit die truck voorbij rijd, lijkt het net of je je in een speelfilm bevind, zo onwerkelijk is het.
De eerste dag was een lange dag met nog veel vraagtekens. Het doel werd ons nog niet helemaal duidelijk maar we hebben wel echt genoten van de uitzichten, de mensen en de cultuur. De dag eindigde in een, ja het is serieus waar, een nachtclub. Het was in een plaatsje 'Lunga Lunga', waar de mannen met bosjes om je tafel kwamen hangen tijdens het eten. 'I want you', ik heb nooit geweten dat ik arrogant kon kijken maar ik schijn er goed in te worden haha. Josefine en ik hadden een tweepersoonskamer, echt, je lacht je rot als je het gezien had. Geen stromend water, een gootsteen waarbij je als je er water ingooit het er weer aan de onderkant uitkomt en op de grond valt, een bed dat bizar hard was (je lag gewoon op planken, wat in een nachtclub niet bepaald logisch lijktXD) en het bed was ingezakt waardoor Josefine en ik automatisch af en toe naar elkaar toerolde (dit was dan wel weer heel typisch voor een nachtclub haha). Maargoed, samengevat: niet geslapen, blij dat het weer ochtend was en ik hoop daar nóóit meer terug te komen!
Dag twee begon met een heerlijk Hollands ontbijt, twee boterhammen en pindakaas en een lading dextro's (echt een topmiddel trouwens!). Deze dag is uiteindelijk iets succesvoller geworden. Bij zeven van de acht stoppen waren er moeders met kinderen. Onderweg hebben we ook weer een hoop gezien zeg. Wat heel bijzonder is, zijn albinokinderen. We hebben met een albinojongen van 18 jaar gesproken (hij kon heel goed Engels spreken) en hebben hem gevraagd hoe het was om hier te leven. Hij vertelde dat hij naar het spreekuur kwam omdat de dokters altijd zonnebrand voor hem mee namen. Doordat hij geen pigment heeft verbrand hij ontzettend snel en daardoor moet hij zich altijd beschermen. Toch lastig leven hoor, in zo´n warm land. We zijn ook bij een school gestopt, nee daar hadden ze nog nooit blanken gezien! Kijk, hier in Port Reitz vinden ze blanken wel heel interessant maar zeldzaam is het nou ook weer niet. Maar daar... We werden in het begin niet eens voor mzungu (blanke) nageroepen want ze durfde gewoon niets te zeggen. Was heel bijzonder om te merken. Ik heb foto's gemaakt van toen Josefine foto's maakte en de foto's aan de kinderen liet zien. Met 30 kinderen tegelijk kwamen ze om haar heen staan, ze hadden zoiets nog nooit gezien!
Op deze plek zijn er trouwens ook twee kinderen gescreend voor de APDK. Zij zijn afgelopen dinsdag (22 april) naar de APDK gekomen. Dokter Kalimbo heeft het vervoer voor hen geregeld. Dokter Kalimbo is een dokter van 82 jaar die vanaf dag 1 is meegegaan met de mobil clinic. Een hele bijzondere man, hij doet alles vrijwillig en gaat met grote regelmaat drie dagen weg van huis. En nee, dat doet hij niet 'omdat hij dan ten minste eten krijgt', want dat wordt vanuit APDK niet voor hem betaald. Dit moet hij dus allemaal zelf regelen. Ik heb wel grote bewondering voor deze man hoor, er zijn weinig écht hard werkende Afrikanen maar hij is er écht een van haha.
In totaal zijn er op deze dag 4 kinderen gescreend voor de APDK, een succesvolle dag dus, maar het houdt ook in dat er een hele lange en spannende reis voor de ouders en kinderen te wachten staat.
Deze dag waren we wel een beetje vroeger klaar. Gelukkig hadden we ook hier de mogelijkheid om in een hostel te slapen. Nouja, ach.. Het was tenminste geen nachtclub haha. We hebben nog even een wandeling gemaakt met onze driver door de binnenlanden. Toch wel lekker om na een hele dag in zo'n truck te rijden even je benen te kunnen strekken zeg! Je maakt toch aardig wat uurtjes achter elkaar. Na de wandeling hebben we wat gegeten en zijn we daar nog naar de plaatselijke kroeg gegaan. De driver en de fysio móésten namelijk het nieuws zien. Gelukkig konden we daarna snel slapen.
Op dag drie hebben we het meest concreet het resultaat gezien van ons werk. We hebben namelijk bij stop 2 van de 9 een jongetje meegenomen. Rafael heet hij. Het was een jongen die door zijn moeder in de bus werd gezet, zonder gedag te zeggen. Triest hoor. Gelukkig was Rafael een heel stoer mannetje en stapte hij heel dapper in de bus met wildvreemde mensen. Bij elke stop kwamen er extra mensen in de truck en op den duur zaten we met 12 mensen achterin. Niet heel comfortabel maar natuurlijk wel heel Afrikaans. Het enige nadeel was dat wij helemaal voorin zaten en er dus niet meer uitkonden. Beetje jammer bij de andere stops, maargoed. Ook op deze dag zijn er nog kinderen gescreend voor de APDK, als het goed is wordt ook voor hun het vervoer geregeld en komen ze deze week of volgende week naar de APDK toe. Nog even over Rafael... Wij kwamen vrijdagavond laat thuis en op maandag kwamen Josefine en ik weer op het werk. Het gezicht van dat mannetje was écht onvergetelijk! Er kwam een grote lach op zijn gezicht zodra hij ons zag en gaf ons een hele dikke hand. Hij herkende ons meteen:) Dat is wel heel bijzonder om te merken hoor, zulk soort momentjes kunnen mijn hele dag goed maken. Rafael verblijft nu op de APDK totdat hij geopereerd kan worden en gerevalideerd is. Het is wel ingrijpend hoor. Zo'n jongen onderneemt een reis van 11 uur met wildvreemde mensen en verlaat zijn huis letterlijk voor maanden. Maar als ik kijk naar Rafael: hij leeft hier helemaal op joh! Hij krijgt hier school, heeft veel kinderen waar hij vrienden mee kan zijn, hij krijgt drie keer op een dag een maaltijd en zijn benen worden geopereerd waardoor hij een veel betere toekomst heeft. Ik heb wel geleerd dat de kinderen echt gezegend zijn met een plek op de APDK. Is het zo goed ontwikkeld als Nederland? Totaal niet! Maar is het beter dan de thuissituatie? Zonder enige twijfel. Door de mobile clinic ben ik er achter gekomen wat de achtergrond van al deze kinderen zijn en als je dat weet.. Dan leer je de APDK pas écht waarderen. Het was ontzettend intensief maar echt wel een hele toevoeging aan het werk dat ik hier doe! Oh, trouwens.. Nog een fijne afsluiting van de laatste dag. Op de terugweg op de Ferry, kregen we autopech (wat een timing haha). Uiteindelijk zijn we door een groep Afrikanen van de boot afgeduwd en op het moment dat we naar beneden werden geduwd startte hij gelukkig wel weer. Want in het donker met autopech staan met twee witte meisjes is nou niet echt de meest ideale situatie.
We waren erg moe van het lange reizen maar de volgende ochtend was het ook gewoon weer vroeg dag. Om 06:00 's ochtends moesten we bij de APDK klaar staan omdat we met een bus werden opgehaald. Met alle Nederlandse vrijwilligers zijn we op stap gegaan om een rit te maken van 3,5 uur naar Wasini Island. Dit is een plaats waar je kan snorkelen en dolfijnen kan spotten. Voor dat laatste was er geen garantie maar er was een hele goeie kans om ze tegen te komen. De reis zelf vond ik echt verschrikkelijk. Boten en Suzanne dat is echt een slechte combinatie! Maar gelukkig kwam er na een half uurtje al goed nieuws:) DOLFIJNEN! Echt ontzettend veel, ver weg, dichtbij, overal! Ik heb echt mijn ogen uitgekeken, gaaf hoor! Natuurlijk een paar foto's daarvan:).
Het snorkelen was ook echt heel gaaf zeg. bizar wat er zich allemaal bevind onder het water. In het begin vond ik het best eng om door zo'n ding adem te halen, maar het is zeker de moeite waard! Vervolgens nog lekker geluncht met elkaar en toen weer richting huis. Het was echt een heel geslaagde dag!
Gister hebben jullie als het goed is in Nederland de allereerste koningsdag gevierd. Nou, ik kan jullie vertellen: 'Koningsdag Nederland, eat your heart out!', het is veel gezelliger om het in Kenia te vieren! (Iets te over-)Enthousiast kwam ik gister mijn bed uit en heb ik mijn oranje outfit aangedaan. Aangezien ik hier én koningsdag én wk ga vieren, komt deze kleur veel voor in mijn kast. Je moet tenslotte overal rekening mee houden hé;)! Met de vrijwilligers van APDK hebben we een spelletjesdag georganiseerd. Alle kinderen kregen een nieuw shirt, in rood, wit, blauw of oranje. Althans, dat was de bedoeling. Bij aflevering bleken de witte shirts kanariegeel te zijn, maar goed.. Ze zagen er allemaal top uit! We zijn de ochtend begonnen met het geven van een shirt en het schminken van vlaggetjes. Iedereen was ontzettend blij. Niet perse omdat ze snappen wat er gebeurde (al heeft een tolk dit wel voor ons uitgelegd aan de kinderen), maar vooral omdat de kinderen normaal gesproken op zaterdag niets doen. Ze liggen de hele dag op bed omdat er simpelweg geen mankracht is om ze er uit te halen. Alleen de aandacht was dus al een enorm succes! Vervolgens hebben we verschillende Hollandse spelletjes gedaan. We zijn begonnen met eierrace (met gekookte eieren). Echt hilarisch! Het zijn allemaal kinderen met benen die alle kanten op staan, waardoor ze óf mank lopen óf in een rolstoel zitten. Nou, reken maar dat ze fanatiek waren hoor! De ene manke tegen de andere, ze hadden de grootste lol! We hebben in de middag chips happen gedaan. Ook dit was gaaf! Een activiteit die voor iedereen geschikt was en waar ook iedereen aan mee wilde doen, gewoon omdat ze er wat mee konden winnen. Zelfs de ouderen van 18+ deden vol overgave mee:)Hierna hebben we nog één spel gedaan: 'snoephappen'. Spelen met een beetje water is altijd een feest natuurlijk al is het wel uitkijken met al die gipse benen haha. De kinderen hebben echt enorm genoten en wij daardoor natuurlijk ook! Voor de vrijwilligers was het feest nog niet klaar. Wij zijn 's avonds met alle vrijwilligers bij elkaar wezen eten en, ja serieus, er waren gewoon BITTERBALLEN!!! Janneke (onze coördinator), je bent een held hahaha:)
Na allemaal lekkere hapjes zijn we naar huis gegaan en was de eerst koningsdag klaar. Het was een bijzondere manier om de eerste keer vieren:)

Vanmorgen zijn Josefine en ik voor de eerste keer met Ruth naar de kerk geweest. Het werd nog wel sterk afgeraden maar het is Josefine haar laatste kans om te gaan dus we hebben het toch maar gedaan. Het was een echte Afrikaanse dienst met veel worship en praise. Het was helaas wel ontzettend rustig in de kerk omdat mensen simpel nog bang zijn. Ik wil jullie daarom vragen of jullie hiervoor in Nederland ook willen bidden, voor rust en veiligheid in de kerken van Mombasa. Het is namelijk ontzettend pijnlijk om te zien en merken dat mensen wegblijven uit kerken omdat ze bang zijn voor aanslagen. Voor mijzelf heb ik ook besloten om de komende weken het niet op te gaan zoeken, maar hoop zeker dat er tegen die tijd weer wat meer rust heerst in Kenia.
Het is echt gek hoe hard de tijd hier gaat zeg. We gaan nu al weer de 4e week in en dat betekend dat ik dus nog maar twee werkweken heb op de APDK voordat ik naar de Port Reitz school ga. Ik ga nog even heerlijk genieten van deze bijzondere kinderen en probeer elk moment te vangen in een mooie foto. Ik geniet hier nog steeds volop en ben enorm blij en dankbaar dat ik dit avontuur mag meemaken. Iemand zei tegen mij: Afscheid is de geboorte van een nieuwe herinnering, en ook al was het maar een tijdelijk afscheid, de nieuwe herinneringen zijn er zeker al!

Nou luitjes, dat was het weer voor nu:) Vanuit een bizar warm Kenia heel veel liefs en tot snel weer!
Liefs van mij!
Mailadres: suzanneinkenia@hotmail.com
Rekeningnummer: 609.255.053
T.N.V. S.W. Schenkel
Adres:
Suzanne Schenkel
C/O Ruth v. Ogall
Kenya medical trainigcollege
P.O. bow 90219-80100
Mombasa, Kenya